“ေနာင္ အခါကား၊ ရဟန္းမ်ားတုိ႔၊ ပြါးမ်ား ရူမွတ္၊ မျပဳလတ္ဘဲ၊
ပရိသတ္ ျခံရံ၊ ရဟန္း ခံေပး၊ တပည့္ ေမြးကာ၊
အဘိဓမၼာစကား၊ ေဟာတံုျငားလွ်င္၊ အကုယွဥ္ကာ၊ မွန္စြာ မသိၾက၊
ဗုဒၶေဟာၾကား၊ သုတၱန္မ်ားကို၊ မနာလုိခ်င္၊
အျပင္ဆရာ၊ ေဟာတာ လုိလား၊
လာဘ္မ်ားေအာင္ က်င့္၊ ဤငါးဆင့္၊ မွတ္လင့္ အနာဂတ္ေဘး”…
(တတိယအနာဂတဘယသုတ္-အဂၤုတၱိဳရ္ပဥၥက)
ဟူသည္ႏွင္႔အညီ ကႆပဘုရားသာသနာေနာက္ပုိင္းကာလ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္
သူတစ္ပါးတို႔ကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ပၪၥင္းခံေပးေနၾကေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္၌ကား သီလသမာဓိပညာကုိ တုိးပြားေအာင္ မၾကိဳးစား အားမထုတ္ၾကေတာ႔ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ယင္းတုိ႔၏တပည္႔ရဟန္းမ်ားကုိလည္း တရားဘာ၀နာ မည္သုိ႔မည္ပုံပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကုိပါ မညႊန္ၾကားမၿပသႏုိင္ၾကေတာ႔ပဲ ေနာက္လုိက္တပည္႔မ်ားလည္း ပရိယတ္၌သာ လမ္းဆုံးသြားၾကရေလေတာ႔၏။ ရဟန္းၿပဳၾကရၿခင္း၏ အဓိကပန္းတုိင္မွာ
သံသာရ၀ဋၷဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ ၊သံသရာဒုကၡတြင္းၾကီးမွ လြတ္ေၿမာက္ႏုိင္ၾကရဖုိ႔သာၿဖစ္ပါလွ်က္ ယင္းမူလရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေပါက္ေၿမာက္ေအာင္ အေကာင္ထည္မေဖာ္ႏုိင္ၾကေတာ႔ေသာ ရဟန္းတို႔အဖုိ႔မွာ သမဏသုခ ရဟန္းတရားဓမၼမ်ားပ်က္စီးရၿခင္းေၾကာင္႔ ့ ဝိနည္းေတာ္လည္းပ်က္စီးရေလေတာ႔၏၊ ဝိနည္းပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္လည္း သီလအေၿခခံကာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရေသာ သမထ၀ိပႆနာတရားမ်ားလည္းပ်က္စီးရေလေတာ႔၏။
ဥပမာၿပရလွ်င္ ၀ိကာလေဘာဇန ေန႔လြဲညစာ စားသုံးၿခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကၿခင္းသည္ အာဟာရအတြက္ ရွာေဖြရုန္းကန္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ႔ရကား တရားဘာ၀နာပြားမ်ားအားထုတ္ဖုိ႔ရာလည္း
အခ်ိန္အမ်ားၾကီးပုိရလာေလသည္။ ဆြမ္းခံၾကြရာမွာေတာင္ သမာဓိမပ်က္ေအာင္ တရားႏွစ္လုံးပြားသြားလာၾကရေသာ အရွင္မ်ားအဖုိ႔ရာကား တစ္ေနကုန္ ဆြမ္းခံဆြမ္းစားၿခင္းၿဖင္႔လည္း အခ်ိန္မကုန္သင္႔သည္ကား အမွန္ပင္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္ကား လူသားမ်ားကဲ႔သုိ႔ အာဟာရကုိလုိသေလာက္သုံးေဆာင္ စားေသာက္က ထူရသရီရ သန္မာ၀ၿဖိဳး အဆီတုိးေနၿပန္လွ်င္လည္း ယင္းပုိလွ်ံေနေသာ အာဟာရအားမ်ားကား ကိေလသာကာမဖက္သုိ႔
အားေပးတုိက္တြန္းေနဘိသကဲ႔သုိ႔ ၿဖစ္တတ္ေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင္႔
“ရဟန္း ၾကဳံလွီမွတင္႔တယ္သည္”ဟုပင္ ေၿပာစမွတ္ၿပဳခဲ႔ၾကၿခင္းလည္းၿဖစ္ေပမည္။
သုိ႔ေသာ္ ေႏွာင္းေခတ္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ကား
“အုိကြာ ညစာမစားရဘူးပညတ္ထားေတာ္မူတာလည္း ၊ဗာဟီယကိစၥမ်ားလုိ႔ တရားအားထုတ္ခ်ိန္ရဖုိ႔အတြက္ရယ္ တရားဘာ၀နာပြားေနသူအတြက္ ပရိယု႒ာနကိေလသာမၾကြဖုိ႔ရန္ ရည္သန္ပညတ္ထားေတာ္မူခဲ႔တာပဲ ဒုိ႔မွတရားအားမထုတ္ေတာ႔တာ အဲဒီသိကၡာပုဒ္ေစာင္႔ေနရုံမွ်နဲ႔လည္း တရားရႏုိင္တာမွမဟုတ္တာပဲ ၊ တရားအားထုတ္ၿဖစ္တဲ႔အခါမွသာ ၀ိနည္းကုိအၿပည္႔၀လုိက္နာေတာ႔မယ္”ဟု ဆုိကာ ေန႔လြဲညစာမ်ားလည္း ဘုဥ္းေပးၾက၊ သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိလည္း က်ဳးလြန္မိၾကေလေတာ႔၏။
ထုိကဲ႔သုိ႔တစတစ သိကၡာပုဒ္မ်ားကိုေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လာၾကရာမွ ငါးခုံးမတစ္ေကာင္ေၾကာင္႔ တစ္ေလွလုံးပုပ္သြားရေလေတာ႔၏။
“ေယာ ဟေရ မတၱိကံ ထာလံ၊ ကံသထာလံပိ ေသာ ဟေရ။
ကတံေစ၀ တယာ ပါပံ၊ ပုနေပ၀ံ ကရိႆတိ”
“တန္ဖုိးမဲ႔တဲ႔ေၿမခြက္ကုိပင္ ခုိးယူေသာသင္သည္ ၊ တန္ဖုိးၾကီးတဲ႔ေရႊခြက္ကုိခုိးခြင္႔ရသည္ႏွင္႔ ခုိးယူမည္မွာ ဧကံပင္ ၊မေကာင္းမွူကုိၿပဳေလ႔ရွိေသာ သင္သည္လည္း ၊ေနာက္တဖန္မေကာင္းမွုၿပဳဖုိ႔ရာ ၀န္ေလးေတာ႔မည္မဟုတ္ေတာ႔ေပ”
ဟူေသာ ဓမၼပဒအ႒ကထာ စူဠဓႏုဂၢဟပ႑ိတ၀တၳဳလာဂါထာ ၿပဆုိထားဘိသကဲ႔သုိ႔တည္း။
ထုိသုိ႔ ၀ိနည္းကုိေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ၾကၿခင္းၿဖင္႔ သမာဓိႏွင္႔ပညာလည္း မတုိးပြားပဲ ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေလေတာ႔၏။
ထုိ႔ထက္ဆုိးသည္ကား ထုိရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ သင္သိအေနအားၿဖင္႔ သညာသိမွ်သာ မွန္းဆသိရွိၾကရေသာ အဘိဓမၼကထာႏွင့္ေဝဒလႅကထာကို ေျပာေဟာကုန္လ်က္ မိမိကုိယ္တုိင္ပင္ မယုံၾကည္ၿခင္း ပယ္ဖ်က္ၿခင္း ၿဖည္႔စြက္ၿခင္းစသည္ကုိၿပဳကုန္လွ်က္ သာသနာကုိလည္းပ်က္စီးေစၿပီး ကုိယ္တုိင္လည္း အကုသိုလ္တရားတုိ႔တုိးပြားေစၾကေလေတာ႔၏။ ဤသုိ႔ၿဖင္႔ ကႆပဘုရားရွင္၏ ဓမၼ၀ိနယ သာသနာေတာ္ၾကီးပ်က္စီးရၿပန္သတည္း။
ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သာသနာေတာ္၏ခံတပ္အၿဖစ္ အမွန္တရားဖက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ကာ သီလ၀ႏၱ ဓမၼ၀ါဒီအရွင္ၿမတ္မ်ားက ဘုရားေဟာအတုိင္း တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ်မလြဲေအာင္ ေဟာၾကားၿပသေတာ္မူၾကပါေသာ္လည္း လုံး၀လက္မခံၾကေတာ႔ပဲ အမွားကုိအမွန္ အမွန္ကုိအမွား ၿပဳၾကကုန္လွ်က္
၀ီလွ်ံရွိတ္စပီးယား ၊ဆုိကေရးတီး ၊ ဘားနတ္ေရွ႔ာစေသာ သာသနာေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးမ်ား၏ ဒႆနမ်ားကုိသာ အားကုိးအားထားၿပဳလွ်က္ ေလ႔က်က္သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေနၾကေတာ႔၏ ထုိအေၾကာင္းကုိ ဘုရားရွင္ေတာ္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ၾကိဳတင္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔ေပ၏။
.........................................................
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူအပ္ကုန္ေသာ၊ နက္နဲကုန္ေသာ၊ နက္နဲေသာ အနက္ရွိကုန္ေသာ၊ ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ကုန္လ်က္ (သတၱမွ) ဆိတ္သုဥ္းျခင္းႏွင့္ယွဥ္ကုန္ေသာ သုတၱန္တရားတို႔ကို ေဟာအပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္းစြာ နာယူၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊ နားေထာင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊ သိရွိနားလည္လိုေသာ စိတ္ကို ျဖစ္ေစၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊
ထိုသုတၱန္တရားတို႔ကို သင္ယူအပ္ အဖန္တလဲလဲ ေလ့လာအပ္၏ဟူ၍ မွတ္ထင္ၾကလိမ့့္မည္ မဟုတ္ကုန္၊
ကဗ်ာဆရာတို႔ ျပဳအပ္ကုန္၍ ကဗ်ာဆရာတို႔၏ဥစၥာျဖစ္ကုန္ေသာ ဆန္းၾကယ္ေသာ အကၡရာ သဒၵါပုဒ္ဗ်ည္းရွိကုန္လ်က္ (သာသနာေတာ္မွ) အပျဖစ္ကုန္၍ (သာသနာပဆရာတို႔၏) တပည့္ေဟာ သုတၱန္ပါဠိတို႔ကို ေဟာအပ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ ေကာင္းစြာ နာယူၾကကုန္လိမ့္မည္၊ နားေထာင္ၾကကုန္လိမ့္မည္၊ သိရွိနားလည္လိုေသာ စိတ္ကို ျဖစ္ေစၾကကုန္လိမ့္မည္၊ ထိုသုတၱန္တရားတို႔ကို သင္ယူအပ္ အဖန္တလဲလဲေလ့လာအပ္၏ဟူ၍ မွတ္ထင္ၾကကုန္လိမ့့္မည္။
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ တရားပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ဝိနည္းပ်က္စီး၏၊ ဝိနည္းပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ တရားပ်က္စီး၏။
....................................................
ထိုရဟန္းတို႔သည္ တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္က်ြတ္ၿဖစ္ကာ အၿမင္႔ေကာင္းကင္ယံမွ တစ္ဟန္တည္းေအာက္သုိ႔ထုိးဆင္းေနၾကဘိသကဲ႔သုိ႔ ိေမာကၡ၊သံသရာမွလြတ္ဖုိ႔ရန္မစဥ္းစားၾကေတာ႔ပဲ လာဘ္လာဘမ်ားဖုိ႔သာ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ကာ ဘဏ္အေကာင္႔မ်ားဖြင္႔လွ်က္ ရရွိလာေသာ လာဘ္လာဘမ်ားကို ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ စုေဆာင္းထားၾကေလေတာ႔၏ ၊ ရဟန္းသိကၡာပုဒ္မ်ားကုိလည္းမလုိက္နာမၿဖစ္ေတာ႔ေသာ ေနာက္ဆုံးအဆင္႔သိကၡာပုဒ္မ်ားေလာက္သာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့သာက်င့္သုံးၾကေတာ႔၏။
တခ်ိဳ႔ကား တစ္တက္စားလည္းၾကက္သြန္၊ႏွစ္တစ္စားလည္းၾကက္သြန္ဟုဆုိကာ ရဟန္းမူဟန္း အသြင္ၿပင္မွ်သာယူၾကကုန္လွ်က္ လူကုံထံသူေ႒းၾကီးမ်ားသဖြယ္
မီလ်ံနာ ဘီလ်ံနာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ၿဖစ္လာၾကေလေတာ႔သည္။
