*သလႅဟုက၀ုတၱိ၊ ေပါ႔ပါးလြယ္ကူတဲ႔ အသက္ေမြးမွဳရွိရမယ္*
ဘုရားရွင္က “အေတာင္ရွိေသာ ငွက္သည္ ၀န္အပုိမပါ မိမိလုိရာခရီးကုိ အေတာင္ပံတစ္စုံကုိသာ သယ္ေဆာင္ ပ်ံသန္းသကဲ႔သုိ႔ ရဟန္းဆုိတာ ကိုယ္ကို မွ်တေစႏိုင္႐ံုေသာ သကၤန္းသုံးထည္ ဝမ္းကို မွ်တေစႏိုင္႐ံု ဆြမ္းမွ်နဲ႕သာ ေနထုိင္သီတင္းသုံးႏုိင္တယ္၊
သြားေလရာရာ ပရိကၡရာရွစ္ပါးကုိသာ ေဆာင္ယူသြားေလ႔ရွိတယ္”…လုိ႔ ဒီဃနိကာယ္လာ သာမညဖလသုတ္ေတာ္မွာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ဒါ႔ေၾကာင္႔ မိမိတုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားေရာ သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡကလြယ္လြက္ကူကူလြတ္ေျမာက္ခ်င္ၾကသူ ေယာဂီသူေတာ္စဥ္မ်ားပါ လြယ္ကူေပါ႔ပါးတဲ႔အသက္ေမြးမွဳရွိၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ဘ၀လုံးမေျပာနဲ႔ ဟုိနားဒီနားသြားတာေတာင္မွ ခႏၶာကုိယ္အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားစြာသယ္ပုိးျပီး သြားလာေနၾကရတာကုိက ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေတြးၾကည္႔ရင္ နားလည္ပါလိမ္႔မယ္။
ဘုရားရွင္ကေတာ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိလည္းရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ရရသမွ် သိုမွီးသိိမ္းဆည္းေနတဲ႔ ၾကြက္လုိမက်င္႔ၾကဖုိ႔နဲ႔ ၊ လြယ္ကူေပါ႔ပါးစြာလုိရာကုိ ပ်ံသန္းႏုိင္ၾကတဲ႔ ငွက္လုိရဟန္းေတာ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ၾကရမည္လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ႔ျမဲျဖစ္ပါတယ္။
သကၤန္းပရိကၡရာမ်ား ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာရဟန္းတစ္ပါးအား ဘုရားဆုံးမခဲ႔ရပုံ
ဓမၼပဒအ႒ကထာလာ ဗဟုဘ႑ိကဘိကၡဳဝတၳဳမွာဥစၥာဘ႑ာမ်ားတဲ႔ရဟန္းကုိ ဘုရားဆုံးမခဲ႔ရပုံကုိေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သာ၀တၳိျမိဳ႕သား သူၾကြတစ္ေယာက္ဟာ သူခ်စ္လွတဲ႔ ဇနီးေခ်ာကေလးေသဆုံးသြားေတာ႔
ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျပီး စိတ္ေျဖဆည္ရာရွာမယ္ဆုိျပီး ရဟန္းျပဳလာတာေပါ႔။
သဒၶါပဗၺဇိတလည္းမဟုတ္ ေနတုန္းေနခုိက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္းမေနႏုိင္ေတာ႔ ဘုရားရွင္က သပိတ္တစ္လုံး သကၤန္းသုံးထည္နဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ကဲ႔သုိ႔ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး သြားလာေနထုိင္ရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားထားပါလွ်က္
မိမိကုိယ္တုိင္စီမံျပီး ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္း ကုိယ္ပိုင္၀ုိင္းနဲ႔ေနထုိင္ပါသတဲ႔။ စားခ်င္တာစားလုိ႔ရေအာင္ စတုိခန္းအျပည္႔လည္း ဆီဦးေတြေထာပတ္ေတြ စတုမဓုေတြအျပည္႔ထည္႔ထားဆုိပဲ ၊ ေနာက္ျပီး မိမိလူ႔ဘ၀တုန္းကက်ြန္ေတြကုိ
အလုပ္အေက်ြးအျဖစ္ေခၚထားျပီး ေကာင္းေပ႔ဆုိတဲ႔ ဟင္းေတြဆြမ္းေတြခ်က္ျပဳတ္ေစျပီး ေက်ာင္းမွာပဲဘုဥ္းေပးေနတယ္ ဆြမ္းခံလည္းမၾကြဘူးေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးခ်မ္းသာ ဦးခ်မ္းသာနဲ႔နာမည္ေက်ာ္ၾကားလာတယ္၊ သူူကညဥ္႔အခါမွ ၀တ္ဖုိ႔သကၤန္းတစ္စုံ ၊ေန႔အခါမွ၀တ္ဖုိ႔သကၤန္းတစ္စုံပုံစံနဲ႔ သကၤန္းေတြကုိလည္း ထည္လဲ၀တ္ေနတာေပါ႔။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားက သူ႔ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းလွည္႔လည္ၾကည္႔ရွုၾကရင္း သကၤန္းမ်ားစြာကုိ ေလွ်ာက္ဖြတ္လွမ္းထားတာေတြ႔ရတယ္ ။
"ဟ ဘယ္လုိပါလိမ္႔ ဒီေက်ာင္းတုိက္မွာ သံဃာတစ္ပါးထဲသီတင္းသုံးတယ္လည္းဆုိေသး သကၤန္းေတြေလွ်ာ္လွမ္းထားလုိက္တာကလည္း သကၤန္းဆုိးဆုိင္အလားနည္းတာမဟုတ္ဘူး ။ဘယ္သူ႔ဟာေတြပါလိမ္႔"
လုိ႔ေျပာဆုိၾကေတာ႔ ။
အဲဒီသူေ႒းရဟန္းက ဂုဏ္ယူ၀င္႔ၾကြားစြာ ေျပာလုိက္တယ္ "ဘယ္သူ႔သကၤန္းေတြရွိရဦးမွာလည္းကုိယ္ေတာ္တုိ႔ အကုန္လုံးတပည္႔ေတာ္သကၤန္းခ်ည္းပဲ။ ေန႔၀တ္ဖုိ႔တစ္စုံ ည၀တ္ဖုိ႔တစ္စုံ ခရီးသြားလမ္းသြား၀တ္ဖုိ႔ တစ္စုံ အစုံစုံေပါ႔ဘုရာ"….
ဒီတင္ သံဃာေတာ္ေတြအားလုံး ျပိဳင္တူသေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။" ဒီရဟန္းဟာ ၾကြက္ရဟန္းပဲ ။ဘုရားရွင္ကငွက္တစ္ေကာင္လုိ အေတာင္ပံ၀န္သာေဆာင္ပါလုိ႔ေျပာထားပါရက္နဲ႔ ။ ခုဟာကဘ႑ာက်ီက်ေတြနဲ႔စုေဆာင္းထားလုိက္တာ ဘယ္လုိလုပ္ေလာဘကုိ
ခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေတာ႔မွာလဲ ။ေလာဘအလုိဆုိးေနာက္လုိက္လာၾကရင္ ေနာင္လာေနာက္သားရဟန္းမ်ားပါ အတုယူမွားၾကေတာ႔မွာပဲ”ဟုေျပာဆုိၾကကာ ။ထုိရဟန္းကုိ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္ ေခၚေဆာင္လာၾကျပီး အေၾကာင္းစုံေလွ်ာက္ထားလုိက္ၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား မင္းမွာ သကၤန္းဘ႑ာပရိကၡရာေတြအမ်ားၾကီးသုိမွီးသိမ္းဆည္းထားတယ္ဆုိတာ မွန္သလား”လုိ႔ေမးေတာ႔ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းျပန္ေလွ်ာက္ထားရတာေပါ႔။ ဒီေတာ႔မွ ဘုရားရွင္က ခ်စ္သား ရဟန္းဆုိိတာ ေပါ႔ပါးလြယ္ကူတဲ႔အသက္ေမြးမွဳရွိရမယ္။ ငါဘုရားရွင္က အလုိနည္းမွုေရာင္႔ရဲမွုရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူူးမ်ားကုိ ေဟာၾကားဆုံးမေနပါလွ်က္ ဘာလုိ႔ဒီလုိ သကၤန္းပရိကၡရာဘ႑ာမ်ားစြာစုေဆာင္းသိမ္းဆည္းထားရပါသလဲ”လုိ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးတာေပါ႔။
ဒီေလာက္ေလးပဲ ေျပာဆုိဆုံးမရကာ ရွိေသးတယ္ အဲဒီသူေ႒းရဟန္းက သူ႔ကုိရဟန္းပရိတ္သတ္အလည္လူပရိတ္သတ္အလည္မွာ အရွက္ခြဲရေကာင္းလားဆုိျပီး ဘုရားရွင္အေပၚမွာ စိတ္ဆုိးေဒါသျဖစ္သြားပါသတဲ႔ ။ဒီေတာ႔ သူက ဘာလုပ္လုိက္တယ္မွတ္သလဲ ၊
၀တ္ထားတဲ႔ အေပၚရုံသကၤန္းၾကီးကုိခ်ြတ္ခ်လုိက္ျပီး ေအာက္၀တ္သင္းပုိင္ေလးမွ်သာရွိေသာ ကုိယ္ျဖင္႔
ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္ျပလုိက္ပါသတဲ႔။
ဒီေတာ႔မွ ေဘးကသံဃပရိတ္သတ္ လူပရိတ္သတ္ေတြကလည္း ဟာ ဒီရဟန္းႏွယ္ ဘုရားစကားကုိေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔တုိက္ျပီး မရွက္မဲ႔စြာ မရုိမေသျပဳေနပါလားလုိ႔ အုတ္ေသာ္ေသာင္းနင္း ကဲ႔ရဲ႕ျပစ္တင္ၾကေတာ႔တာေပါ႔။
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္က "အုိရဟန္း ေရွးအခါကာလတစ္ခုတုန္းက ဟီရိၾသတၱပၸဆုိတဲ႔ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကုိ သိလုိရွာမွီွးလုိ၍ ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္ၾကေအာင္ပင္ ရွာေဖြစူးစမ္းခဲ႔သူျဖစ္ပါလွ်က္ ယခုမူကား ပရိတ္သတ္ေလးပါးနဲ႔ ငါဘုရား၏ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ အရွက္မဲ႕စြာ အ၀တ္မပါ ဗလာကုိယ္ထီးေနရဘိသနည္း"ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္မွ အရွက္တရားနဲ႔ သတိျပန္၀င္လာကာ သကၤန္းကုိျပန္လည္၀တ္ရုံလွ်က္ ရွိခုိးကာ ျပန္ထုိင္ေနပါသတဲ႔။
ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း ဘယ္အခါတုန္းက ဒီရဟန္းက ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကုိရွာေဖြခဲ႔ဖူးပါသလဲဘုရားဟု ေလွ်ာက္ၾကားရာမွ အတိတ္ဇာတ္ကုိျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူခဲ႔ရပါတယ္။
.....................................................
* ေဒ၀ဓမၼကုိရွာေဖြသူႏွင္႔ ေဟာျပသူ*
ဗာရာဏသီမင္းၾကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ၾကီး၀မ္းမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ပဋိသေႏၶယူျပီး ဖြားျမင္လာေတာ႔ မဟႎသကုမာရ လုိ႔နာမည္ေပးလုိက္ျပီး ေနာက္ထားဖြားျမင္လာတဲ႔ သားငယ္ကုိလည္း စႏၵကုမာရလုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကံဆုိးစြာနဲ႔ပဲ စႏၵကုမာရမင္းသားေလးဖြားအျပီးမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မင္းသားရဲ႕ မယ္ေတာ္ဟာ ကံေတာ္ကုန္ခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္တက္လာတဲ႔ နန္းမေတာ္မိဖုရားမွာလည္း သားေတာ္တစ္ပါးဖြားျမင္ျပန္ရာ သူရိယကုမာရလုိ႔နာမည္ေပးလုိက္ျပီး မင္းၾကီးက မိဖုရားအသစ္ေလးအား လုိရာဆုေတာင္းေစပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ မိဖုရားအသစ္က ပညာၾကြယ္တယ္ မင္းၾကီးဆုကုိဆုိင္းငံ႔ထားေစျပီး လုိအပ္တဲ႔အခါက်မွယူပါမည္ ၊မင္းၾကီးသာ မင္းမွာသစၥာဆုိတဲ႔အတုိင္း ေျပာျပီးသားစကားကုိ သစၥာတည္ခုိင္ျမဲပါေစလုိ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလုိက္သတဲ႔။
သူရိယကုမာရမင္းသားေလးအရြယ္ေရာက္လာျပီ ဆုိတဲ႔အခါမွာေတာ႔ မိဖုရားအသစ္က သူဆုိင္းငံ႕ထားတဲ႔ ဆုေတာ္ကုိထုတ္ေဖာ္ေတာင္းလာပါျပီ ။ သားငယ္ေလးကုိထီးနန္းအရုိက္အရာလႊဲေပးရမယ္ဆုိတဲ႔ ဆုပါတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ မင္းၾကီးကလုံး၀ျငင္းပယ္ပါတယ္။
"မျဖစ္ႏုိင္ဘူးမိဖုရားၾကီး ထီးေမြနန္းလ်ာဆုိတာ သားၾကီးၾသရသကုိသာေပးရတဲ႔ ဓမၼတာျဖစ္တယ္ သူမရွိေတာ႔ရင္ေတာင္ အလတ္ေကာင္ စႏၵကုမာရက်န္ေသးတယ္ ၊အသင္မိဖုရားသားက အငယ္ဆုံးဘယ္လုိမွမေပးႏုိင္ဘူး"လုိ႔ အျပတ္ျငင္းလုိက္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ မိဖုရားအသစ္က သူ႔နည္းပရိယာယ္ေတြနဲ႔ သားၾကီးႏွစ္ပါးကုိ အျပတ္ရွင္းမယ္ဆုိတဲ႔သတင္းေတြထြက္လာတာေၾကာင္း ဘုရင္ၾကီးက သားေတာ္ႏွစ္ပါးကုိေခၚျပီး အက်ိဳးေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ဖခင္ၾကီးအသက္ထင္ရွားရွိေစစဥ္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းတဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ သြားဇာတ္ျမွပ္ေနျပီး ဖခင္ၾကီးနတ္ရြာစံမွသာ ျပန္လာျပီး မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ေပါ႔။
ဒါနဲ႔ ဘုရားအေလာင္း မဟႎသကုမာရနဲ႔ ညီငယ္စႏၵကုမာရတုိ႔ ထီးနန္းကခြါဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ႔။
ဒီလုိအစ္ကုိၾကီးႏွစ္ပါး ေတာတြင္းမွာသြားေရာက္ေတာ႔မယ္ၾကားေတာ႔ ညီအငယ္ဆုံးသူရိယကုမာရလည္း လုိက္လာတယ္။ မလုိက္ခဲ႔ဖုိ႔ရန္ေျပာလည္း ညီေနာင္သုံးေဖာ္မခြဲႏုိင္ဘူးလုပ္ေနတာကုိး။ ဒါနဲ႔ဘုရားေလာင္းလည္းလုိက္ခြင္႔ေပးျပီး ညီေနာင္သုံးဦးခရီးႏွင္ခဲ႔ၾကရာ ဟိမ၀ႏၱာေတာၾကီးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ႔ ခရီးတစ္ေထာက္နားၾကရင္ ညီအငယ္ဆုံးသူရိယကုမာရကုိ ေရအရွာလႊတ္လုိက္တယ္။
ဒါနဲ႔ အနီးနားကေရအုိင္ၾကီးထဲေရဆင္းခပ္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေရအုိင္ၾကီးက ဘီလူးတစ္ေကာင္ေစာင္႔ျပီး ဆင္းလာတဲ႔လူေတြကုိဖမ္းျပီး ေဒ၀ဓမၼဆုိတာဘာလဲလုိ႔ ေမးတယ္ မသိရင္ စားတာပဲ။ သူကေ၀ႆ၀ဏ္နတ္မင္းၾကီးရဲ႕ အလုပ္ေက်ြးျဖစ္ခဲ႔လုိ႔ ဒီအခြင္႔ေရးရတာ ေဒ၀ဒမၼတရားကုိိမသိပဲ ေရကန္ထဲဆင္းေရခပ္တဲ႔သူေတာ႔ ေသျပီသာမွတ္ေပါ႔။
ေရခပ္ေနတုန္း ဘြားဆုိ ေရေစာင္႔ဘီလူးၾကီးေပၚလာျပီး ဆြဲဖမ္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ျပီးေမးေတာ႔တာပဲ ။ေဒ၀ဓမၼဆုိတာဘာလဲလုိ႔ ။ ဒီေတာ႔ သူရိယကုမာရျပန္ေျဖလုိက္တာက ေဒ၀ဒမၼုဆုိတာ ေနနဲ႔လပါ တဲ႔။ သူ႔အေတြးထဲေတာ႔ ေနနဲ႔လဆုိတာ ေကာင္းကင္မွာရွိတာမုိ႔ ေဒ၀ဓမၼျဖစ္မယ္ေပါ႔ ။ ဘီလူးၾကိးလည္းသေဘာက်သြားတယ္ စားစရာလူတစ္ေယာက္ေတာ႔ရျပီဆုိျပီး သူ႔ဗိမာန္ထဲမွာ ဖမ္းဆီးထားလုိက္တယ္။
သူရိယကုမာရမင္းသားသြားေရခပ္တာ ၾကာတယ္ညီငယ္မင္းလုိက္သြားကြာ ဆုိျပီး စႏၵကုမာရကုိလႊတ္လုိက္ျပန္ေတာ႔ သူ႔ညီအငယ္ဆုံးသူရိယကုမာရေရကန္ထဲဆင္းသြားတဲ႔ေျခရာေတြ႔တာနဲ႔ ဒါေရခပ္ရင္းေရနစ္တာေနမွာပဲဆုိျပီး မစူးမစမ္းေရထဲငုတ္စမ္းမွပဲဆုိျပီး ခုန္ခ်လုိက္တာ ဘီလူးၾကီးကဖမ္းသြားပါေလေရာ ။ေနာက္ ေဒ၀ဓမၼကုိေမးျပန္ေတာ႔လည္း အရပ္ေလးမ်က္ႏွာဟာ ေဒ၀ဓမၼပါလုိ႔ ထင္ရာေျဖခ်လုိက္လုိ႔ သူ႔ကုိလည္း ညီအငယ္ဆုံးကုိဖမ္းထားတဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲပစ္ထည္႔ထားလုိက္သတဲ႔။
ဘုရားအေလာင္း မဟႎသကုမာရမင္းသားၾကီးလည္း ဒီညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ေရသြားခပ္တာ ၾကာလုိက္တာ ဘာအႏၱရာယ္ေတြမ်ားရွိလုိ႔ပါလိမ္႔လုိ႔ လုိက္ရွာေတာ႔မွာ ေရကန္ၾကီးထဲဆင္းသြားတဲ႔ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခရာကိုသာေတြ႔ရျပီး ျပန္တက္လာတဲ႔ေျခရာကုိမေတြ႔ရဘူးျဖစ္ေနတယ္ ။
ဒီတင္ဘုရားေလာင္းကသိလုိက္ပါတယ္ ။ ဧကႏၱေတာ႔ ေရေစာင္႔ဘီလူးက ငါ႔ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိဖမ္းထားျပီလုိ႔။ ဒါနဲ႔ ဓားသန္လွ်က္ ဒူးေလးတုိ႔ကုိအသင္႔ျပင္ျပီး ေရကန္ၾကီးကုိေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္။ ေပၚလာလုိ႔ကေတာ႔ ပစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ေရေစာင္႔ဘီလူးကလည္း ဘုရားေလာင္းအေျခေနကုိေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္ ေရကန္ထဲဆင္းလာလုိ႔ကေတာ႔ သူ႔ပုိင္နက္ဆုိေတာ႔ စားမယ္ေပါ႔ ခုေတာ႔ဘုရားေလာင္းကလည္းမဆင္းဘူး။ ဒါနဲ႔ ေတာထဲထင္းေခြလာတဲ႔လူေယာင္ေဆာင္ျပီး သူ႔အနားေရာက္လာကာ "အေမာင္ ေရကန္ၾကီးကေရေတြလည္းၾကည္လင္ေအးျမပါတယ္ ။ပဒုမၼာၾကာပန္းေတြကလည္း လွမွလွ ေရလည္းခ်ိဳးပါ ၾကာပန္းေတြလည္း ခ်ိဳးယူပန္ဆင္ပါ”လုိ႔ေျပာသတဲ႔။
ဒီတင္ ဘုရားေလာင္းက" သင္သည္ ဒီေရကန္ကုိေစာင္႔တဲ႔ ေရေစာင္႔ဘီလူးျဖစ္ရမယ္။ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ငါ႔ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းဆီးထားရသလဲ "ဆုိေတာ႔ ဘီလူးက
"မွန္ပါတယ္ ငါကေရေစာင္႔ဘီလူးပဲ ေဒ၀ဓမၼကုိမသိပဲ ငါ႔ေရကန္ထဲဆင္းလာသူမည္သူမဆုိ ငါစားခြင္႔ရွိတယ္"လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သတဲ႔။
အသင္ဘီလူးက ေဒ၀ဓမၼတရားႏွစ္ပါးကုိ ဘာလုိ႔သိခ်င္ရတာလဲ သိလုိ႔ေကာ အက်ိဳးရွိပါသလားဆုိေတာ႔ အက်ိဳးရွိေၾကာင္း ဒီေဒ၀ဓမၼတရားႏွစ္ပါးကုိေဟာျပႏုိင္သူကုိ ရွာေဖြခဲ႔သည္မွာ ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ၾကာေညာင္းခဲ႕ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတာေပါ႔။
ဒီတင္ဘုရားေလာင္းက ဘီလူးၾကီးအားေဒ၀ဓမၼတရားကုိေဟာၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။
''ဟိရိၾသတၱပၸသမၸႏၷာ၊ သုကၠဓမၼသမာဟိတာ။
သေႏၲာ သပၸဳရိသာ ေလာေက၊ ေဒဝဓမၼာတိ ဝုစၥေရ''လုိ႔
မေကာင္းမွဳမွ ရွက္ျခင္း၊ေၾကာက္ျခင္းဆုိတဲ႔ ဟီရိၾသတၱပၸ တရားႏွစ္ပါးကုိ ေဒ၀ဓမၼလုိ႔ေခၚဆုိေၾကာင္းေဟာျပလုိက္တာေပါ႔။
ဒီတင္ ဘီလူးၾကီးက သေဘာက်သြားျပီး "အုိပညာရွိ ငါသည္ သင္႔တရားဓမၼကုိသေဘာက်လုိ႔ ငါစားမယ္႔သင္႔ညီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကုိငါျပန္လည္ပူေဇာ္တဲ႔အေနနဲ႔ေပးမယ္႔ အလုိရွိတဲ႔ညီကုိယူေလာ႔"လုိ႔ေျပာပါသတဲ႔။
ဒီတင္ဘုရားေလာင္းက "ညီအငယ္ဆုံး သူရိယကုမာရကုိသာ" ေပးပါလုိ႔ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။
ဘီလူးၾကီးက ဘုရားေလာင္းကုိ သင္ဟာ ေဒ၀ဓမၼကုိသိရုံသာသိျပီး အက်င္႔မပါတဲ႔သူပဲ တကယ္ဆုိ ေဇ႒ပစာယီ ဆုိတဲ႔တရားအရ ၾကီးသူကုိသာအေလးဂရုျပဳျပီး ကယ္ထုတ္သင္႔သည္မဟုတ္ပါေလာ..ဟုကဲ႔ရဲ႕ေစာဒနာလုပ္ေနျပန္သျဖင္႔
အုိဘီလူးၾကီး ငါတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ ဒီညီအငယ္ဆုံးကုိအေၾကာင္းျပဳျပီး ဒီေတာတြင္း၀င္ခဲ႔ၾကရာက ညီအငယ္ဆုံးပါလုိက္လာခဲ႔ျခင္းျဖစ္တယ္။ အကယ္၍သာ ငါတုိ႔ညီအစ္ကုိအရင္းႏွစ္ေယာက္ပဲ ေနျပည္ေတာ္ျပန္သြားခဲ႔ပါက ။ ဘီလူးဖမ္းစားသည္ကုိ မည္သူမွ်ယုံၾကည္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ငါတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ဦးက ေတာတြင္းတြင္လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ပစ္လုိက္သည္ဟုသာ မွတ္ယူၾကေပလိမ္႔မည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ တုိင္းသားျပည္သူအားလုံးအထင္ျမင္လြဲမည္မွ ေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔သာ ညီအငယ္ဆုံးကုိ ေတာင္းဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပရတာေပါ႔။
ဘီလူးၾကီးလည္း ဒီေတာ႔မွ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ရဲ႕စိတ္ထားကုိသေဘာက်သြားျပီး ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဖခင္ၾကီးကံေတာ္ကုန္တယ္ၾကားေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သားၾကီး မဟႎသကုမာရက မငး္လုပ္၍ ညီအလတ္စႏၵကုမာရကုိ အိမ္ေရွ႕စံရာထူးေပးသနားျပီး ညီအငယ္ဆုံးသူရိယကုမာရကုိေတာ႔ စစ္သူၾကီးေနရာထားလုိက္ျပီး တုိင္းျပည္ကုိေအးခ်မ္းသာယာစြာအားထုတ္သြားၾကပါတယ္။ ဘီလူးၾကီးကုိလည္း ငါးပါးသီလတရားေဟာၾကားျပီး နတ္ကြန္းတစ္ခုေဆာက္လုပ္ေပးကာ တုိင္းသားျပည္သူတုိ႔အားပူေဇာ္ပသေစပါသတဲ႔။
ထုိအေၾကာင္းအတၳဳပၸတ္ကုိျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူကာ ဒီရဟန္းဟာ ဟုိေရွးယခင္က ဟီရိၾသတၱပၸဆုိတဲ႔ ေဒ၀ဓမၼတရားႏွစ္ပါးကုိ လုိက္လံရွာေဖြစူးစမ္းခဲ႔ပါလွ်က္ ယခုငါဘုရားႏွင္႔ ပရိတ္သတ္ေလးပါးမ်က္ေမွာက္၌ ကုိယ္မွအ၀တ္ကုိခ်ြတ္ကာ အရွက္မဲ႔ျပဳခဲ႔ျပန္တယ္ဟု ေဟာေျပာဆုံးမေတာ္မူကာ …
''န နဂၢစရိယာ န ဇဋာ န ပကၤာ၊ နာနာသကာ ထ႑ိလသာယိကာ ဝါ။
ရေဇာဇလႅံ ဥကၠဳဋိကပၸဓာနံ၊ ေသာေဓႏၲိ မစၥံ အဝိတိဏၰကခၤ''
*ေလာဘတဏွာကုိ ပယ္ခြါမည္ဟုဆုိတာ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ကုိယ္လုံးတီး က်င့္ျခင္း
*လွပမူကုိ ပယ္ခြါက မျပင္ဆင္ေတာ႔ဟုဆုိကာ ဆံမရိတ္ေတာ႔ဘဲ ဆံက်စ္ထုံးျခင္း
*ခႏၶကုိယ္ဟာ ရြံစရာျဖစ္မွ တဏွာကုိပစ္ပယ္ႏုိင္သည္ဆုိတာ ႐ႊံ႔ညြန္ အလိမ္းလိမ္းကပ္၍ က်င့္ျခင္း
*ရသတဏွာကုိ ပယ္ခြါႏုိင္မွ တရားရမည္ဆုိကာ အစာျဖတ္၍ အငတ္ခံက်င့္ျခင္း
*ျမင္႔ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာမ်ားကား တဏွာပြားေစသည္ဆုိတာ ေျမ၌အိပ္၍ ေနျခင္း
*ေရခ်ိဳးျခင္းျဖင္႔ တပ္မက္မွုကုိတုိးပြားေစသည္ဆုိတာ ျမဴမႈန္အလိမ္းလိမ္း တင္ေစလွ်က္ က်င့္ျခင္း
*ဒုကၡကုိ သည္းခံမည္ဟုဆုိတာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ က်င့္ျခင္းတုိ႔သည္
၀ိစိကိစၧာမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးေသာ သတၱ၀ါကို မစင္ၾကယ္ေစႏုိင္ကုန္…လုိ႔ေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။
ဆုိလုိရင္းမွာ ဘုရားရွင္က ဥစၥာမ်ားေသာရဟန္းေတာ္ကုိ အလုိနည္းဖုိ႔ဆုံးမရာ ထုိရဟန္းက ဒါဆုိ ဂ်ိမ္းကုိယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားလုိ ကုိလုံးတီးေနကာ တဏွာကုိပယ္ခြါေတာ႔မည္ ဟုျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားသျဖင္႔
"အလုိနည္းသည္ဟုဆုိတာ ကုိလုံးတည္းေနပါက ဟိရီၾသတၱပၸမရွိ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မရုိေသမေလးစား အေရးမထားသူသာျဖစ္သျဖင္႔ လြဲမွားစြာခ်ိဳးျခံျခင္းသည္လည္း တရားထူးရမည္မဟုတ္ေပ" ဟု ဆုိလုိရင္းျဖစ္ေပသည္။
ထုိအဆုံးမၾသ၀ါဒတရားဆုံးေသာအခါ တရားနာပရိတ္သတ္မ်ားစြာ တရားသေဘာကုိ ေကာင္းစြာနားလည္သြားကာ လမ္းမွန္ေရာက္ခဲ႔ၾကရေလေတာ႔သည္။(ေသာတာပန္ျဖစ္သြားၾကသည္ဟူလုိ)
ထုိသုိ႔ အဆုံးမၾသ၀ါဒေပးလုိက္မွ ထုိရဟန္းေတာ္လည္း သပိတ္တစ္လုံးသကၤန္းသုံးထည္မွ်ျဖင္႔ ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္စြာ သာသနာေဘာင္မွာ ဆက္လက္သီတင္းသုံးသြားခဲ႔ပါသတဲ႔။
……………………………………..
*သီဟိုဠ္က််ြန္းက ေပါ႔ပါးလြတ္လတ္ေသာ အသက္ေမြးမွဳရွိတဲ႔ ရဟန္းတစ္ပါး*
သီရိလကၤာႏုိင္ငံ အႏုရာဓပုရျမိဳ႕မွ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တုိ႔ဟာ ထူပါရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီးမွာ ရဟန္းအတူျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ပါးကေတာ႔ ပါစိနခ႑ရာဇ္ မည္ေသာ အရပ္သို႔ ၾကြေရာက္သီတင္းသုံးျပီး တစ္ပါးကေတာ႔ ထူပါရုံေက်ာင္းတုိက္ၾကီးမွာပဲ သီတင္းသုံးေနထုိင္ခဲ႔ပါသတဲ႔။
ဆယ္ႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ ပါစိနခ႑အရပ္မွာ သီတင္းသုံးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ယခုငါေနထုိင္တဲ႔ေနရာေလးက ေရမုိးမီးျပည္႔စုံတယ္ ။ တရားဘာ၀နာပြားမ်ားအားထုတ္လုိသူမ်ားအဖုိ႔ သင္႔တဲ႔ေနရာေလးပဲ ထူပါရုံကသူငယ္ခ်င္းကုိပါဒီမွာလာေနဖုိ႔ သြားေခၚဦးမွာပဲ” အၾကံျဖစ္မိသတဲ႔ ။
ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိေခၚမယ္ဆုိျပီး ထူပါရုံျပန္သြားတာေပါ႔ ၊ထူပါရုံေရာက္ေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကေတြးမိတယ္ ။ငါ႔သူငယ္ခ်င္းက ဒီမွာပဲ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိးလုံးေနလာခဲ႔ေတာ႔ တပည္႔တကာတကာမေတြေတာ႔ ေပၚမွာပဲ ။အာဂႏၱဳတစ္ပါးၾကြလာတယ္ဆုိရင္ ညေနသုံးေဆာင္ဖုိ႔ စတုမဓုတုိ႔ ၾကံသကာတုိ႔ထန္းလွ်က္တုိ႔ လာပုိ႔တန္ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ ေတြးလုိက္မိသတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ ဘယ္တကာတစ္ေယာက္မွလည္း သူ႔ထံေမွာက္အလွူအတန္းေရာက္လာၾကတာမေတြ႔ရဘူး။ အခန္းအတြင္းဟုိဟုိဒီဒီလွည္႔ပတ္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း စားစရာထန္းလွ်က္တစ္လုံးမွ်မျမင္ရဘူးတဲ႔။ ညအိပ္ခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ သာ ေရေသာက္ဗုိက္ေမွာက္ျပီး က်ိန္းဖုိ႔ျပင္လုိက္ရတယ္။
အာဂႏၱဳကုိယ္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတာ႔ မကုန္ေသးပါဘူး အိပ္ယာ၀င္ရင္းစဥ္းစားလုိက္တယ္ မနက္လင္းရင္ေတာ႔ ငါ႔မိတ္ေဆြထံ ယာဂုေတြမုန္႔ေတြ ခဲဖြယ္ေတြလာလွဴတန္ေကာင္းရဲ႕ အဲဒီက်မွပဲ ဘုဥ္းရေတာ႔တာေပါ႔ေလ လုိ႔ေတြးျပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ႔ရတာေပါ႔။
မနက္လင္းတာနဲ႔ အလွု႔တကာေတြတကာမေတြမ်ားလာပုိ႔ႏုိးပုိ႔ႏုိးနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနလုိက္တာ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကျမိဳ႕တြင္းဆြမ္းခံၾကြရေအာင္လုိ႔ လာေခၚလုိ႔သာလုိက္ခဲ႔ရတယ္ ဘယ္သူတစ္ေယာက္မွလာမလွူဘူး။
ဒီတင္သူစဥ္းစားမိတယ္ …အင္း ငါ႔သူငယ္ခ်င္းတကာေတြက ေက်ာင္းလာမပုိ႔ပဲ အိမ္ၾကြလာမွ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ေတြ ျပင္ဆင္ကပ္ၾကထင္ပါရဲ႕။ သူ႔တကာေတြကပ္မွပဲ ဆြမ္းဘုဥ္းရေတာ႔မွာပေလလုိ႔ စဥ္းစားရင္း ဆြမ္းခံလုိက္ခဲ႔ရာ
ရပ္ကြက္ထဲက ဥပါသိကာမၾကီးတစ္ဦးေလာင္းလွူလုိက္တဲ႔ တစ္မႈတ္မွ်ေသာ ယာဂုကိုရ၍ ဆြမ္းစားဇရပ္၌ ထိုင္ၿပီးလွ်င္ေသာက္ၾကရတယ္။ ဒီယာဂုေလးကုိ ဆြမ္းစားဇရပ္ၾကြဘုဥ္းၾကရင္း ေတာအရပ္မွာသီတင္းသုံးတဲ႔ကုိယ္ေတာ္က မေအာင္႔အီးႏုိင္ေတာ႔ပဲ ေမးလုိက္တယ္။
" အရွင္ဘုရားႏွယ္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္၀ါလုံးလုံး ဒီလုိရရသမွ်ေလးနဲ႔ပဲ ဒီမွာသတင္းသုံးေနသလား"လုိ႔
…ဒီေတာ႔ ထူပါရုံမွာေနတဲ႔ကုိယ္ေတာ္ကလည္း "မွန္ပါ ၊ဒီလုိပဲ ရတာေလးနဲ႔တင္းတိမ္ရတာေပါ႔ဘုရား"လုိ႔ျပန္ေလွ်ာက္တာေပါ႔။
"ဒါဆုိအရွင္ဘုရား ဒီမွာဆက္သီတင္းမသုံးေနပါနဲ႔ဘုရား ဆြမ္းကြမ္းပင္ပန္းလွပါတယ္။ တပည္႔ေတာ္ေနတဲ႔ ပါစိနခ႑ရာဇိ အရပ္ကမွ ေရမုိးမီးျပည္႔စုံတယ္ ဆြမ္းကြမ္းမပင္မပန္းရႏုိင္ပါတယ္ အဲဒီကုိသြားၾကရေအာင္"လုိ႔ ေျပာသတဲ႔ ။
ဒီတင္ ထူပါရုံွမွာေနတဲ႔ကုိယ္ေတာ္က ဒါဆုိလည္းအဲဒီသြားၾကတာေပါ႔ဘုရားဟုဆုိကာ ေက်ာင္းမျပန္ေတာ႔ပဲ ပါစိနခ႑အရပ္ကုိ တန္းၾကြပါေတာ႔တယ္။ အာဂႏၱဳသူငယ္ခ်င္းကုိယ္ေတာ္ကေတာ႔ ေက်ာင္းျပန္တာမွတ္တာေပါ႔ ေနာက္ေတာ႔မွ
ျမိဳ႕ျပင္လမ္းသြားေနတာေတြ႔ေတာ႔
"ဟုိး ဟုိး ေနပါဦး ဆရာေတာ္ ခုေက်ာင္းမၾကြေသးပဲ ဘယ္ဆက္ၾကြဦးမွာလဲ"လုိ႔ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေတာ႔မွ
"အရွင္ဘုရားပဲ ပါစိနခ႑အရပ္ကုိၾကြၾကမယ္ဆုိ"
"မွန္ပါ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေပမယ္႔ အရွင္ဘုရားမွာ သယ္ယူထုပ္ပုိးရမယ္႔ ပစၥည္းေတြရွိတယ္ေလ လုိအပ္တဲ႔အသုံးအေဆာင္ေလးဘာေလးေတာ႔ ယူဦးမွေပါ႔။ ေနာက္ေက်ာင္းအခန္းကုိလည္း သိုမွီးစရာရွိတာ သုိမွီရဦးမွာမလား"
"အရွင္ဘုရားကလည္း တပည္႔ေတာ္မွာ ယခုလက္ထဲကသပိတ္တစ္လုံးနဲ႔ ၀တ္ထားတဲ႔သကၤန္းသုံးထည္ကလြဲလုိ႔ ဘာအပုိပစၥည္းတစ္စုံတစ္ခုမွ ကုိယ္ပုိင္မရွိပါဘူးဘုရား။ အခန္းထဲမွာလည္း ဘာပစၥည္းတစ္စုံတစ္ခုမွ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းထားတာမရွိပါဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ တခါတည္းသာ အရွင္ဘုရားေနထုိင္တဲ႔ ပါစိနခ႑ေတာအရပ္ကုိ တန္းၾကြလုိ႔ရပါတယ္"
" ဟာ"… ဒီတင္ေတာကၾကြလာတဲ႔ အာဂႏၱဳကုိယ္ေတာ္မွာ ထူပါရုံကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ က်င္႔၀တ္နဲ႔အညီေနထုိင္ႏုိင္မွု ခ်ိဳးျခံေခြ်တာမွု တကာတကာမလာဘ္လာဘမမျငိကပ္မွဳ၊ ငွက္တစ္ေကာင္ကဲ႔သုိ႔ ေပါ႔ပါးလွ်င္ျမန္စြာ လုိရာခရီးသြားႏုိင္မွဳတုိ႔ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားသြားမိပါသတဲ႔။
ဒီတင္သူကေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။
''အရွင္ဘုရားမွာ ဘာပစၥည္းမွယူစရာမရွိေပမယ္႔ တပည့္ေတာ္မွာမူ ခရီးေဆာင္ေတာင္ေဝွး(တုတ္ေကာက္)တစ္ေခ်ာင္း ,ေျခနယ္ဆီလိမ္းၾကံဖုိ႔ ဆီက်ည္ေတာက္တစ္ခု, ဖိနပ္ထည္႔စရာ ဘိနပ္အိတ္တစ္လုံး အရွင္ဘုရားေနတဲ႔အေဆာင္မွ ထားခဲ႔တယ္ဘုရား အဲဒါေလးသြားယူခ်င္ပါေသးတယ္။
ထုိအခါ အာ၀ါသိက သူငယ္ခ်င္းရဟန္းက
'ေၾသာ္ ငါ႔ရွင္ႏွယ္ တစ္ရက္တာေလးတည္းခုိသီတင္းသုံးတဲ႔ေက်ာင္းမွာေတာင္ ဒီပစၥည္းေပါင္းစုံကုိ သုိမွီသိမ္းဆည္းထားခဲ႔ေသးသကုိး ရဟန္းဆုိတာ မိမိၾကြသြားလုိရာကုိ မျငိမကပ္ၾကြသြားႏုိင္ဖုိ႔ အပုိ၀န္မထားရဘူး။ သပိတ္တစ္လုံးသကၤန္းသုံးထည္မွ်ဆုိ လုံေလာက္ေနပါျပိ ငါ႔ရွင္”
အာဂႏၲဳမေထရ္လည္း ထုိအခါမွ ထူပါရုံမွာ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေနတဲ႔ အရွင္ဟာ လူပုံအလည္မွာေနေပမယ္႔ လူတုိ႔နဲ႔မျငိကပ္ပုံ၊ အပုိဆာလာတစ္စုံတစ္ရာမထားပဲ သပိတ္တစ္လုံးသကၤန္းသုံးထည္ျဖင္႔သာ လူသူမ်ားအၾကား မထင္ရွားေအာင္ ျခိဳးျခံေသ၀ပ္စြာ သီတင္းသုံးေနပုံတုိ႔ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ရသည္ျဖစ္၍ ၾကည္ညိဳသြားျပီး ထုိင္ကန္ေတာ႔ပါေတာ႔တယ္။
'' အရွင္ဘုရားကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔အား အလံုးစံုေသာအရပ္တို႔၌ (မည္သည့္ ေနရာ၌ မဆို) ေတာ၌ ေနသည္သာ မည္ပါတယ္္၊
ထူပါ႐ုံေစတီသည္ ေလးဆူေသာ ျမတ္စြာဘုရားတုိ႔၏ ပရိေဘာဂ ဓာတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာရာအရပ္ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား၊
ေၾကးျပာသာဒ္၌ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို နာၾကားျခင္း, မဟာေစတီကို ဖူးေျမာ္ျခင္း, မေထရ္တုိ႔ကို ဖူးေျမာ္ျခင္းမ်ားကိုလည္း ရႏုိင္ရာဌာနျဖစ္ပါတယ္၊
ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာ အခါကဲ့သို႔ ျဖစ္ပါေပသည္၊ ဤအရပ္၌ပင္ အရွင္ဘုရားတို႔ သီတင္းသံုးေတာ္မူၾကပါကုန္''ဟုေလွ်ာက္ထားက သူတစ္ပါးထဲပဲ ပါစိနခ႑အရပ္သုိ႔ ျပန္ၾကြသြားပါေတာ႔တယ္။
(၀ိသုဒၶိမဂ္ အာ၀ါသပလိေဗာဓအခဏ္းမွ)
ထုိကဲ႔သုိ႔ ထူပါရုံမွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္ေႏြေနခဲ႔တာေတာင္ ဘာတစ္စုံတစ္ခုမွ ျငိကပ္တြယ္တာျခင္းမရွိပဲ လြယ္ကူေပါ႔ပါးစြာ စြန္႔ခြါႏုိင္သူမ်ိဳးကုိ ေမတၱာသုတၱာန္လာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကာေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ သလႅဟုက၀ုတၱိ - ေပါ႔ပါးလြယ္ကူတဲ႔ အသက္ေမြးမွဳရွိသူမ်ိဳးလို႔ ဆုိရမွာျဖစ္ပါတယ္။
စာရွုသူမ်ားလည္း တြယ္တာမွဳမ်ား နည္းႏုိင္သမွ်နည္းပါးျပီး အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကုိသာသယ္ေဆာင္ပ်ံသန္းေနတဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ကဲ႔သုိ႔ ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္စြာ လုိရာခရီးကုိေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါတယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္)
လကၤာအရွင္-မုံရြာ
No comments:
Post a Comment