*သုဘေရာ စ-ေမြးျမဴ(ျပဳစုေထာက္ပံ႕ရ)လြယ္သူ၏အျဖစ္သည္၄င္း*
လူဒါယကာမ်ားက တတ္စြမ္းသမွ် လွဴဒါန္းေထာက္ပံ႔ၾကတာကုိ မျငီးမျငဴ မဆူမေအာင္႔ ၾကည္လင္ခ်မ္းျမစြာ ခံယူသုံးစြဲသူဟာ လူဒါယကာတုိ႔လြယ္ကူစြာ လွဴဒါန္းေထာက္႔ပံ႔ႏုိင္တဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားမ်ားဆုိတာ သဒၶါတရားနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္လွဴဒါန္းၾကေပမယ္႔ သူတုိ႔စြမ္းအားအေလွ်ာက္စီမံၾကရလုိ႔ ေခါင္းပါးတဲ႔ ဆြမ္းၾကမ္းဟင္းၾကမ္းမ်ားပဲလွဴႏုိင္ၾကမွာေပါ႔၊ သူေ႒းသူၾကြယ္မ်ားဆြမ္းကပ္တဲ႔အခါလည္း ဟင္းေကာင္းဆြမ္းေကာင္းမ်ားကုိ ယင္းတုိ႔သုံးေဆာင္သလုိပဲ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း ဘုဥ္းေပးၾကရျပန္တာပါပဲ။
ဒါေပမယ္႔ ေမြးျမဴလွဴဒါန္းေထာက္ပံ႔ဖုိ႔လြယ္တဲ႔ရဟန္းဆုိတာကေတာ႔ ခ်မ္းသာသူလွူျပန္ေတာ႔လည္း ဘုဥ္းေပးေကာင္းတယ္ေျပာသလုိ လူဆင္းရဲမ်ားက ေတာဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးမ်ားခူးခ်က္ျပီး လာကပ္ျပန္ရင္လည္း ျမိန္ေရရွက္ေရဘုဥ္းေပးျပရင္း
“ ဟာ ေကာင္းတယ္တကာမၾကီး ဦးဇင္းလည္း ဒီလုိဟင္းရြက္ေၾကာ္ေလးေတြ မဘုဥ္းရတာ ၾကာျပီ "လုိ႔
႔ အလွဴရွင္၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သာ ေျပာဆုိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လိိမ္လည္ေျပာဆုိတာေတာ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ မိမိရင္ထဲရွိတဲ႔အတုိင္းေျပာလုိက္တာပါ ရွုေထာင္႔ကလွပေတာ႔ စကားလုံးေတြကလည္း လူအမ်ားႏွစ္လုိဖြယ္ျဖစ္တာေပါ႔ ။
လူဒါယကာမ်ားကလည္း ထုိကဲ႔သုိ႔ ႏွစ္သက္ဖြယ္စကားကုိသာ ၾကားရေတာ႔ ကုသုိုိလ္သဒၶါပုိတုိးပြားျပီး “တပည္႔ေတာ္/တပည္႔ေတာ္မ ေနာက္ေတာသြားလုိ႔ ခူးလာရင္လည္း အရွင္ဘုရားၾကိဳက္တတ္တယ္ဆုိ လာပုိ႔ပါဦးမယ္ဘုရား”ဟု ဆုိကာ ပဋိညာဥ္ခံကာ ထပ္မံလွဴဒါန္းၾကျပန္ရာ မိမိလည္းဆြမ္းကြမ္းမပင္ပမ္း ၊လူဒါယကာမ်ားမွာလည္း ကုသုိလ္တုိးျပီးရင္းတုိးရေတာ႔တာပါပဲ။
အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာကေတာ႔ မိမိကအသာလက္လွ်ိဳစားရေပမယ္႔ လူဒါယကာတုိ႔က သေလးထမင္း သားျပြမ္းဟင္းလွ်ာမြန္တုိ႔နဲ႔ ဆြမ္းဆက္ကပ္တာေတာင္ မ်က္ႏွာမသာမယာျပလွ်က္ မရွိတာကုိေတာင္႔တတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ သူစိတ္တုိင္းမက်ပါက လာလွဴတဲ႔တကာတကာမကုိမွ အားမနာ “ခင္မ်ားတုိ႔ဗ်ာ ဘုန္းၾကီးေတြ ဒီလုိဆြမ္းမ်ိဳးဟင္းမ်ိဳးစားမလား ၊လူမေျပာနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာင္းက ဂုတ္ၾကားေတာင္မစားဘူး ၊ေဟ႔ ကုိရင္ေတြလာစမ္း ဒီဆြမ္းေတြယူသြား” စသည္ျဖင္႔ မစားခ်င္ေသာမသုံးေဆာင္ခ်င္ေသာဟန္ပန္အမူရာျဖင္႔ လုပ္တတ္ၾကတယ္ ။ဒီလုိရဟန္းမ်ိဳးကေတာ႔ ဒုဗၻရ-လွဴဒါန္းေထာက္ပံ႔ရတာ ခက္ခဲတဲ႔ရဟန္းမ်ိဳးျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီလုိရဟန္းမ်ိဳးကုိေတာ႔ တစ္ခါကႏွစ္ခါ ေထာက္ပံ႔လွဴဒါန္းခ်င္စိတ္မရွိၾကေတာ႔ပဲ လူဒါယကာတုိ႔လည္း အေ၀းမွေရွာင္ကြင္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။
*ဒုဗၻရရဟန္းအား ဘုရားကုိယ္တုိင္ဆုံးမခဲ႔ရပုံ*
ဓမၼပဒ အ႒ကထာလာ တိႆဒဟရဝတၳဳမွာ အရွင္တိႆအမည္ရတဲ႔ ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါးဟာ ဘယ္လုိပင္ စီမံကပ္လွဴၾကေပမယ္႔ စိတ္ႏွစ္သက္မွဳကုိမရပဲ အျမဲကဲ႔ရဲ႕စကားဆုိေနပါသတဲ႔ ။
သူက အနာထပိဏ္ေက်ာင္းဒကာၾကီးအိမ္ ဆြမ္းစားၾကြလည္း ကဲ႔ရဲ႕ေနျပန္တယ္။ "သူေ႒းၾကီးႏွယ္ သံဃာအမ်ားၾကီးဆြမ္းစားပင္႔ထားျပီး အလင္မွီေအာင္ဆြမ္းဆြမ္းဟင္းမလုိက္ႏိုင္ဘူး။ အလုပ္သမားေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာက်က်နနစီမံထားတာမဟုတ္ဘူး"လုိ႔ ဆုိေနျပန္ပါတယ္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးအိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ႔လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ ကဲ႔ရဲ႕စရာမရွိကဲ႕ရဲစရာလုိက္ရွာျပီးကုိ ကဲ႕ရဲ႕ျပစ္တင္ေနျပန္ပါတယ္။ "ဆြမ္းပူဟင္းပူမ်ားကုိခ်က္ကပ္ျပန္ေတာ႔လည္း သံဃာေတာ္မ်ားမလာခင္ထဲက ခူးခပ္ထားပါလား ခုေတာ႔ ဆြမ္းေအးတဲ႔ထိ ထုိင္ေစာင္႔ေနရတယ္ ။ဟင္းခ်ိဳေတာင္မွုတ္မေသာက္ရင္ လွ်ာေလာင္ဦးမယ္"လုိ႔ ဆုိျပန္ပါတယ္။
ေစာေစာထခ်က္ျပဳပ္ခူးခပ္ထားၾကလုိ႔ ေအးစက္ေနျပန္ရင္လည္း "ထမင္းၾကမ္းခဲ ယပ္ခပ္စားရတာကမွေကာင္းဦးမယ္။
ေက်ာက္ခဲကုိက္၀ါးေနရသလုိ မာေထာင္ေနတာပဲေဟ႔"လုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕ျပန္ေရာတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ေဘးကအျမဲၾကားေနရတဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္ၾကရတာေပါ႔။
ဒါ႔ထက္ဆုိးတာက ဘုရားတစ္ဆူမွာတစ္ၾကိိမ္သာၾကဳံဖူးတဲ႔ မဟာအသဒိသ သူူမတူထူးကဲတဲ႔ ေကာသလမင္းၾကီးနဲ႔မလႅိကာမိဖုရားၾကီးတုိ႔အလွဴကုိလည္းကဲ႔ရဲ႕ျပန္ပါတယ္။
"အပ်ိဳေတာ္ေတြကေဘးကေန ထုိင္ယပ္ခပ္ေနတာကြာ ဘယ္ကလာဆြမ္းျမိဳက်မွာလည္း ငါျဖင္႔ ရွက္တာနဲ႔တင္ ဆြမ္းစားမရခဲ႔ပါဘူး။
ေကာသလမင္းၾကီးကအသဒိသဒါနသာဆုိတယ္ ငါ႔မ်က္လုံးထဲျဖင္႔ ေျပာစရာေတြခ်ည္းပဲ"လုိ႔ ဆုိေနျပန္ပါတယ္။
ဒီလုိအျမဲအလုိမက်တဲ႔စကားေတြၾကားေနရတာၾကာေတာ႔ ရဟန္းငယ္အခ်ိဳ႕က”’ဒီရဟန္းႏွယ္ သူ႔မိဘအသုိင္း၀ုိင္းကဘယ္ေလာက္မ်ားအဆင္႔ရွိျပီး ဘယ္လုိခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနလုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ကဲ႕ရဲ႕ေနပါလိမ္႔။ သူသာရဟန္း၀တ္လာတာၾကာတယ္ သူ႔ဆီလာေတြ႕လွဴဒါန္းၾကတဲ႔ တကာတကာမ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမွ မျမင္ရဘူး ။ သူမ်ားလွူတာတန္းတာေတြထုိင္စားျပီး အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာေျပာေနတယ္”ဆုိျပီး သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကုိနည္းနည္းစုံစမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဖုံးထားသမွ်ေပၚလာေတာ႔တာပါပဲ။ သူ႔ဇာတိမ်ိဳးရုိးကျဖင္႔ ဖခင္ၾကီးကတံခါးေစာင္႔အလုပ္လုပ္ရျပီး ထမင္းေတာင္နပ္မွန္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ျမင္းကုန္သယ္ေတြရဲ႕ ျမင္းစာေက်ြးအျဖစ္သာ၀တၳိလုိက္လာရင္းက သာသနာ႔ေဘာင္၀င္လာတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္ေၾကာင္းသိၾကရေတာ႔ ထုိpessimism-အဆုိးျမင္၀ါဒီရဟန္းကုိ ဘုရားထံေမွာက္ေခၚေဆာင္သြားၾကျပီး အေၾကာင္းစုံေလွ်ာက္တင္ၾကပါေတာ႔တယ္။
ဒီတင္ဘုရားရွင္က “ဒီရဟန္းငယ္ေလးဟာ ယခုမွသာ ကဲ႔ရဲ႕ျပစ္တင္ေနတတ္သူမဟုတ္ပါဘူး ဟုိးသံသရာမွာ ငါဘုရားနဲ႔ဆုံခဲ႔ရတဲ႔ဘ၀တစ္ခုမွာထဲက ဒီအျပဳမူဒီညာဥ္ဆုိးေတြေၾကာင္႔ ငါဘုရားဆုံးမခဲ႔ရဖူးတယ္” လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ရာ..ရဟန္းေတာ္မ်ားအားလုံးက
“ အတိတ္အေၾကာင္းေလးလည္း ျပန္ေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားၾကျပန္၍ ကဋာဟကဇာတ္ကုိ ျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူခဲ႔ရျပန္ပါတယ္။
*က်ွြန္မသားက စကားၾကီးစကားက်ယ္ေျပာကာ ကဲ႔ရဲ႕ေန၍ ဆုံးမခဲ႔ရပုံ*
အတိတ္တစ္ခ်ိန္သံသရာက်င္လည္ခဲ႔စဥ္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ သူေ႒းၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ႔ျပီး ဇနီးသည္မွာ သားကေလးတစ္ေယာက္ကုိဖြားျမင္ခဲ႔ပါသတဲ႔။တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်ြန္မေလးကလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ကုိဖြားျမင္ျပန္ရာ ေမြးေန႔တူတစ္အိမ္တည္းသားမ်ားျဖစ္ၾကလုိ႔ က်ြန္မေလးရဲ႕သားငယ္ေလးကုိလည္း
သူေ႒းသားနဲ႔ အတူတကြသူငယ္ခ်င္းျပဳကာ အရြယ္ေရာက္သည္အထိ အတူတူပညာသင္ခြင္႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းသူေ႒းၾကီးကလည္း ေမတၱာကရုဏာၾကီးမားသူပီပီ က်ြွန္မသားေလးကုိ “ကဋာဟက”လုိ႔ နာမည္ေပးျပီး သားအရင္းအလားခ်ီးေျမွာက္ထားကာ ဘ႑ာစုိးရာစုိးရာထူးကုိပင္ လႊဲေပးထားခဲ႔ပါသတဲ႔ ။
ဒါေပမယ္႔ က်ြန္မသားေလးကစဥ္းစားတယ္။ သူေ႒းၾကီးက သူ႔သားအရင္းအလားသူေကာင္းျပဳထားေပမယ္႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အလုိမက်ရင္ ငါ႔ကုိရုိက္ပုတ္ႏွိပ္စက္ျပီး က်ြန္မသားအရာျပန္ထားလိမ္႔မယ္။ ဒီေတာ႔ အခြင္႔ရတုန္းအၾကံထုတ္မွပဲဟုဆုိကာ
တုိင္းစြန္ျပည္ဖ်ားမွာေနတဲ႔ သူေ႒းၾကီးသူငယ္ခ်င္း ေတာသူေ႒းတစ္ဦးရဲ႕သမီးကုိ မိမိသားအရင္းႏွင္႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖုိ႔ရန္ ကမ္းလွမ္းစာေပးလုိက္သေယာင္မိမိကုိယ္တုိင္ လီဆယ္ေရးသားကာ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ေပးလုိက္ပါတယ္။
တုိင္းစြန္ျပည္ဖ်ား ေတာသူေ႒းကလည္း ဘုရားေလာင္းသူေ႒းၾကီးစကားကုိမပယ္ရွာသူပီပီ သားအရင္းတကယ္ ထင္မွတ္ကာ သမီးေလးနဲ႔လက္ဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔က်ြန္မသားက နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွာ သားအရင္ဟန္ျပဳကာ ၾကီးပြားေနတာေပါ႔၊၊ ၾကီးပြားေနရုံတင္မဟုတ္ေသးပဲ အျမဲတမ္းဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနလုိက္ပါေသးသတဲ႔။ ဇနီးသည္သူေ႒းသမီးေလးကုိလည္း
“ဟင္းဒီလုိခ်က္ရသလား။ ယာဂုဒီလုိတည္ရသလား ၊ ဒါ႔ေၾကာင္႔နင္တုိ႔ ေတာသူျဖစ္ေနတာ”စသျဖင္႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမွဳမျပတ္လုပ္ေနပါသတဲ႔ ။ ဒီေတာ႔ သူေ႒းသမီးေလးလည္း လင္ေတာ္ေမာင္ကုိစိတ္ကုန္စျပဳလာပါေတာ႔တယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သူေ႒းၾကီးလည္း က်ြန္ယုံေတာ္ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ဆုံးသြား၍ လုိက္လံရွာေဖြေစရာ ထုိတုိင္းစြန္ျပည္ဖ်ားမွာ သူေ႒းၾကီးသားအရင္းဟန္ေဆာင္ကာ ၾကီးပြားေနေၾကာင္းၾကားသိရကာ ကုိယ္တုိင္သြားေခၚအံ႔ဟု မ်ားစြာေသာအျခံအရံနဲ႔ ထြက္လာပါသတဲ႔။
ဒီသတင္းကုိ က်ြန္မသားကသိသည္ႏွင္႔ “ငါထြက္ေျပးလွ်င္လည္း သူေ႒းၾကီးမေတြ႔မျမင္ရာအရပ္ကုိေရွာင္ပုန္းႏုိင္မည္မဟုတ္ ။ ဒီအတုိင္းျပန္လုိက္သြားပါကလည္း ငါသည္က်ြန္မသားစင္စစ္ျပန္ျဖစ္ကာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရေတာ႔မည္ ဒီေတာ႔ ေဖြးစားဖခင္သူေ႒းၾကီးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္သာ ၾကိတ္ေတာင္းပန္၀န္ခ်ကာ
ေနျမဲတုိင္းေနႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္”လုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူ႔ေယာကၡမသူေ႒းၾကီးနဲ႔ဇနီးအျခံရံမ်ားအထင္မလြဲအထင္မေသးသြားေစဖုိ႔ လိမ္ညာလုိက္ျပန္ပါေသးသတဲ႔။
“သင္တုိ႔အရပ္မွာေနၾကတဲ႔သူေတြက မိဖေက်းဇူးကုိသိတတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး ။ မိဖေတြနဲ႔လည္းအတူစားတယ္ ။ငါကေတာ႔ငါ႔ဖခင္သူေ႒းၾကီးလာရင္ ငယ္က်ြန္ရင္းတစ္ေယာက္သဖြယ္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳမယ္။ စားျပီးသိိမ္းဆည္းျပီးမွ ငယ္က်ြွန္မ်ားနဲ႔အတူသာစားမယ္”စသျဖင္႔ လိမ္ညာေျပာဆုိကာ ဖခင္ၾကီးအားခရီးဦးၾကိဳအံ႔ဟုၾကိဳတင္သြားကာ လမ္းခရီးအၾကား၌ပင္ ဘုရားေလာင္းအားအမ်ိဳးမ်ိဳးငုိယုိေတာင္းပန္ကာ သူ႔ဘ၀ကုိ မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းပန္သတဲ႔။
ဘုရားေလာင္းလည္း စိတ္သေဘာထားသိမ္ေမြ႔သူပီပီ ေကာင္းျပီခ်စ္သား စိတ္ခ်မ္းသာစြာေနပါ ငါ၏မိတ္ေဆြၾကီးအားႏွစ္သက္အားရေစလွ်က္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္မွ်ေနျပီး ငါျပန္မည္။ လိမ္မာစြာေနရစ္ေလာ႔ ဟုဆုံးမၾသ၀ါဒေပးကာခြင္႔လႊတ္လုိက္ပါတယ္။
သူေ႒းၾကီးအိမ္ေရာက္ေတာ႔ “သမီးေလးလာစမ္းပါဦး ငါ႔သားက သင္႔အေပၚစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါသလား..” လုိ႔ေမးျမန္းရာမွေတာ႔ “အျခားအျပစ္ေျပာစရာတစ္စုံတစ္ခုမွ်မရွိေသာ္လည္း အျမဲလုိလုိထမင္းဟင္းမ်ားအေပၚ ေ၀ဖန္အျပစ္ေျပာသျဖင္႔ စိတ္ညစ္ရပါသည္ဖခင္”ဟု ျပန္ေျပာျပရာ။
“သုိ႔ျဖစ္လွ်င္မပူႏွင္႔ ခ်စ္သမီး ဆုိဆုံးမခက္ခဲတဲ႔ ဒီအေကာင္ ႏွုတ္ပိတ္သြားေစမယ္႔ ဂါထာတစ္ပုဒ္သင္ေပးခဲ႔မယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ သူကကဲ႔ရဲ႕မည္႔ဟန္ျမင္သည္ႏွင္႔ ဒီဂါထာကုိသာ ရြတ္ေပေတာ႔ ။( ဒီအတုိင္းေျပာလုိက္ေတာ႔လုိ႔ သင္ေပးခဲ႔ပါသတဲ႔ )
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျပန္သြားျပီး သူေ႒းသမီးေလးလည္း လင္ေတာ္ေမာင္စားဖုိ႔ထမင္းခူးေပးရာမွ ထုိက်ြန္မသားလင္ေတာ္ေမာင္ကအလုိမက်ဟန္ျပလုိက္သည္ႏွင္႔
''ဗဟုမၸိ ေသာ ဝိကေတၳယ်၊ အညံ ဇနပဒံ ဂေတာ။
အႏြာဂႏ႖ာန ဒူေသယ်၊ ဘုၪၨ ေဘာေဂ ကဋာဟက''
“ကဋာဟက ကုိယ္႔ထမင္းကုိယ္ အသာစားပါ၊
အျခားတုိင္းစြန္ျပည္ဖ်ားသုိ႔ေရာက္ျပီဆုိျပီး ကဲ႔ရဲ႕စကားမ်ားမ်ား ေျပာေနလွ်င္
သူေ႒းၾကီး တဖန္ျပန္လာျပီး သင္႔ကုိအျပစ္ေပးပါလိမ္႔မယ္”
လုိ႔ ရြတ္ဆုိ (ေျပာ)လုိက္ရာ က်ြန္မသား ကဋာဟမွာ မ်က္လုံးျပဴးသြားပါေတာ႔တယ္ ။
အင္း ဒီသူေ႒းသမီးငါ႔အေၾကာင္းအကုန္သိျပီးျဖစ္ေပလိမ္႔မယ္ ဟုမာန္မာနက်ိဳးသြားကာ မိမိထမင္းကုိသာေခါင္းငုံ႔စားေနပါေတာ႔သတဲ႔။ေနာင္တစ္သက္လုံးလည္း သူ႔ရဲ႕ ကဲ႕ရဲ႕ျပစ္တင္တတ္တဲ႕ အက်င္႔ကုိလည္းျပင္ဆင္သြားပါေတာ႔တယ္။ အမွန္ေတာ႔သူေ႒းသမီးလည္း အဓိပၸါယ္အတိက်မသိပါဘူး ။
ဘုရားေလာင္းက က်ြန္မသားမာန္မေထာင္ေအာင္ ပရိယာယ္ျဖင္႔ဆုံးမေပးခဲ႔ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသတဲ႔။
ဘုရားရွင္လည္း ထုိအတိတ္ဇာတ္ကုိျပန္လည္ေဟာျပျပီး ဤရဟန္းငယ္သည္ ယခုမွသာ အစားအေသာက္အေပၚအလုိမက်ကဲ႔ရဲ႕ျပစ္တင္ေနတတ္သူမဟုတ္ ေရွးယခင္ကပင္ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ဆုံးမခဲ႔ရဖူးတယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူျပီး ေအာက္ပါအတုိင္းဆက္လက္ေဟာေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။
''ဒဒါတိ ေဝ ယထာသဒၶံ၊ ယထာပသာဒနံ ဇေနာ။
တတၳ ေယာ စ မကၤု ေဟာတိ၊ ပေရသံ ပါနေဘာဇေန။
န ေသာ ဒိဝါ ဝါ ရတၱႎ ဝါ၊ သမာဓိမဓိဂစၧတိ။
ခ်စ္သားတုိ႔ “လူအေပါင္းသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ ၾကည္ညိဳသည့္အေလ်ာက္ ေပးကမ္း လွဴဒါန္း၏၊ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္စသည္ကို သူတစ္ပါးတို႔ ေပးလွဴရာ၌ မ်က္ႏွာမသာသူသည္ ေန႔႔ေရာညဥ္႔ပါ ဘယ္အခါမွ
စိတ္ တည္ၾကည္မႈကိုရလိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။
''ယႆ ေစတံ သမုစၧိႏၷံ၊ မူလဃစၥံ သမူဟတံ။
သ ေဝ ဒိဝါ ဝါ ရတၱႎ ဝါ၊ သမာဓိမဓိဂစၧတိ”
“ မ်က္ႏွာမသာမႈသေဘာကို အၾကြင္းမဲ့ျဖတ္ကာ အျမစ္ျပတ္ ပယ္ႏုတ္ျပီးသူသည္သာ ေန႔႔ေရာညဥ္႔ပါ အခါခပ္သိမ္း စိတ္၏တည္ၾကည္မႈကို ဧကန္ရႏုိင္ပါတယ္”
ထုိတရားေတာ္အဆုံးမွာ မ်ားစြာေသာတရားနာပရိတ္သတ္တုိ႔လည္း ေသာတာပန္စသည္႔တရားထူးမ်ားရသြားၾကပါသတဲ႔။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ထုိ႔ေၾကာင္႔ အျမဲကဲ႕ရဲ႕ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနတတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္လွ်င္လည္း pessimism -အဆုိးျမင္၀ါဒီတစ္ဦးျဖစ္ေနျပီး အမွန္ကုိျမင္ႏုိင္ေတာ႔မည္မဟုတ္ေပ။ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာတုိ႔ကလည္း ထုိရဟန္းမ်ိဳးစိတ္ေက်နပ္သည္အထိ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ၾကဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ေပ။
ဆြမ္းတကာတကာမမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေရး ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳတုိးပြားေရးကုိသာ ဦးစားေပးစဥ္းစားေျပာဆုိသူမ်ားကား အလွဴရွင္မ်ားရဲ႕လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ရွာၾကံေျပာဆုိေနမွာမဟုတ္ပဲ ေမြးျမဴရ ျပဳစုေထာက္ပံ႕ရလည္း လြယ္ကူပါလိမ္႔မယ္။
မိမိကုိယ္တုိင္လည္း အမွန္ကုိရွုတတ္ျမင္တတ္တဲ႔ truism တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ တကာတကာမမ်ားလည္း ေမြးျမဴျပဳစုေထာက္ပံ႔ရလြယ္ကူၾကေအာင္ စိတ္သေဘာထားေပ်ာ႔ေျပာင္းႏူးညံ႕သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါလိမ္႔မယ္..
လုိ႔တင္ျပရင္း သုဘေရာစ ..နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔မွတ္ဖြယ္မ်ားအား ဤမွ်ျဖင္႔ ရပ္နားလုိက္ရပါတယ္။
စာရွုသူမ်ားလည္း သုဘေရာစ ဆုိတဲ႔အတုိင္း လြယ္ကူစြာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိေမြးျမဴရင္း ဘ၀ခရီးလမ္းကုိေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္တဲ႔ စိတ္သေဘာထားေပ်ာ႔ေျပာင္းသူမ်ားျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါဦးမည္(လကၤာအရွင္-မုံရြာ)
No comments:
Post a Comment