အလွူဒါနတစ္ခုကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည္႔လုိက္လွ်င္
ဒါနပါရမီ ၊ဒါနဥပပါရမီ ႏွင္႔ ဒါနပရမတၳပါရမီဟူ၍ သုံးမ်ိဳးသုံးစားရွိေၾကာင္းေတြ႔ရေပမည္။
(၁) သာမညမိမိကုိယ္ႏွင္႔မဆက္စပ္ေသာ အပယိကပစၥည္း၀တၳဳအလွူဒါနတုိ႔ကုိ ဒါနပါရမီ+ဓနပရိစၥာဂ(ပုတၱပရိစၥာဂ+ဘရိယပရိစၥာဂ) ဟု၄င္း။
(၂) မိမိ၏ လက္ေျခအဂၤါ မ်က္လုံး ႏွလုံးေက်ာက္ကပ္စသည္ကုိ စြန္႔လႊတ္လွူဒါန္းပါက ဒါနဥပပါရမီ + အဂၤပရိစၥာဂ ဟု၄င္း၊
(၃) မိမိ၏အသက္ကုိပင္ စြန္႔လႊတ္လွူဒါန္းပါက ဒါနပရမတၳပါရမီ+ဇီ၀ိတပရိစၥာဂဟု၄င္း..ဖြင္႔ဆုိထား၏။
ေနာက္တစ္နည္းအားျဖင္႔ သုံးသပ္ျပန္ပါကလည္း အဂၤုတၳိဳရ္ ပဥၥကနိပါတ္ ေဘာဇနသုတ္မွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ပင္ ဆြမ္းစေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကုိေပးလွူသူသည္
ငါးမ်ဳိးေသာ အရာဌာနတို႔ကိုေပးလွဴသည္ မည္၏။
အဘယ္ငါးမ်ဳိးတို႔နည္းဟူမူ-
အသက္ကို ေပးလွဴသည္ မည္၏။
အဆင္းကို ေပးလွဴသည္ မည္၏။
ခ်မ္းသာကို ေပးလွဴသည္ မည္၏။
ခြန္အားကို ေပးလွဴသည္ မည္၏။
ပညာကို ေပးလွဴသည္ မည္၏။
လုိ႔ မိမိအသက္ကုိပင္ေပးလွူသည္မည္ေၾကာင္းကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္ ။
ဒီစားေသာက္ဖြယ္ကုိေပးလွူကာမွ်ျဖင္႔ အသက္ကုိပင္ေပးလွူလုိက္တယ္ ဆုိတာလည္း အမွန္ပါပဲ ။ ဒီမိမိ၏ ကာယအား ညာဏအားနဲ႔ေရွးအတိတ္
ကုသုိလ္ကံတုိ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ဆြမ္းစတဲ႔အာဟာရေတြဟာ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ႔ေၾကာင္းေတြပဲ မဟုတ္ပါလား ။
အစာေရစာဆုိတဲ႔ အသက္ရဲ႔ပင္မေသြးေၾကာၾကီးကုိ ျဖတ္ေတာက္လုိက္ပါက ထုိသတၱ၀ါ၏အသက္ဟာ ဘယ္လုိမွဆက္ႏုိင္ေတာ႔မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကုိထင္ရွားျပလုိေတာ္မူေသာ ျမတ္ဗုဒၶက ဆြမ္းစတဲ႔အာဟာရကုိ မ်ိဳးေစ႔ကုိျပဳတ္၍ စားပစ္လုိက္သကဲ႔သုိ႔ မိမိဖာသာစားးသုံးရင္ မိမိကုိယ္တုိင္အသက္ရွည္ျခင္း ၊အဆင္းလွျခင္း၊ခြန္အားၾကီးျခင္း ၊ကုိယ္က်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းေတြရရွိႏုိင္ပါေၾကာင္း၊
ေကာင္းမြန္စြာေလ႔လာမွတ္သား သင္ၾကားႏုိင္ခြင္႔ရျပီး ညာဏ္ပညာၾကီးမားျခင္းအက်ိဳးေတြရရွိမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း ။
အဲ…မိမိမစားေသာက္ေတာ႔ပဲ ရရွိလာတဲ႔မ်ိဳးေစ႔ကုိစိုက္ပ်ိဳးလုိက္ဘိသကဲ႔သုိ႔ တကယ္လုိအပ္ေနတဲ႔ေနရာမွာ လုိအပ္တဲ႔သူေတြကုိေပးလွုလုိက္ပါက ထုိအက်ိဳးတရားတုိ႔ဟာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္က ရရွိခံစားသြားရျပီး အလွုရွင္ကလည္း မိမိ၏ အသက္ ။ခ်မ္းးသာ ၊စည္းစိမ္ဥစၥာကုိပင္ ေပးလွူရာေရာက္တဲ႔အေၾကာင္းကုိ အက်ယ္တ၀ံ႔ ဖြင္႔ဆုိေဟာၾကားသြားေတာ္မူခဲ႔တာပါ။
ဒီလုိေပးလွူလုိက္တဲ႔အလွူရွင္ဟာလည္း သဒိသံ ပါကံ ဇေနတိ ၊ဆုိတဲ႔အတုိင္း အသက္လွဴလွ်င္ အသက္ကုိပင္ျပန္လည္ရရွိပါေၾကာင္း ၊ဥစၥာလွူက ဥစၥာဓနေပါၾကြယ္၀မည္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း ေအာက္ပါအတုိင္း ဆက္လက္ေဟာၾကားေတာ္မူထားျပန္ပါတယ္။
ထုိဆြမ္းအလွုရွင္သည္ အသက္ကို ေပးလွဴသည္မည္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္သက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူသက္ေသာ္လည္းေကာင္းရွည္ရန္ျဖစ္၏၊
အဆင္းကို ေပးလွဴသည္မည္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္အဆင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအဆင္းေသာ္လည္းေကာင္း လွရန္ ျဖစ္၏၊
ခ်မ္းသာကို ေပးလွဴသည္မည္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္ခ်မ္းသာေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူခ်မ္းသာေသာ္လည္းေကာင္း ရရန္ျဖစ္၏၊
ခြန္အားကို ေပးလွဴသည္မည္ျခင္းေၾကာင့္ နတ္ခြန္အားေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူခြန္အားေသာ္လည္းေကာင္း ႀကီးရန္ျဖစ္၏၊
ပညာကို ေပးလွဴသည္မည္ျခင္းေၾကာင့္နတ္ပညာေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူပညာေသာ္လည္းေကာင္း ရွိရန္ျဖစ္၏၊
……………..……………………….
ဒီေတာ႔ ဟုတ္ျပီဘုရား မိမိအသက္တမွ်အေရးၾကီးေနတဲ႔ မစားရလွ်င္ အသက္ပင္ရွင္ဖုိ႔မလြယ္ေတာ႔တဲ႔ဆြမ္းကုိ ေပးလွူသူေတြေကာ ရွိဖူးပါသလား…လုိ႔မ်ား ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေမးလာခဲ႔လွ်င္လည္း ။သာသနာ႔သမုိင္းမွာ ရွိခဲ႔ဖူးပါေၾကာင္း ရွာေဖြတင္ျပေပးပါဦးမယ္ေနာ္ -
ရဟန္းေတာ္မ်ားက်င္႔သုံးလုိက္နာရမည္႔ အက်ဥ္း(၂၂၇)အက်ယ္အားျဖင္႔ ကုေဋကိုးေထာင္ တရာ့ရွစ္ဆယ္ႏွင့္ ငါးသန္း သံုးေသာင္း ေျခာက္ေထာင္မွ်ရွိေသာ သိကၡာပုဒ္တုိ႔တြင္ ပါဋိေဒသနီ (အသီးျခားေဒသနာၾကားကုစားရေသာ)
အားပတ္ေလးပါးတုိ႔မွ ပထမ သိကၡာပုဒ္ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းအတၳဳပၸတ္မွာ လြန္စြာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းဘိသကဲ႔သုိ႔ လြန္စြာလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေပ၏။
ပဌမပါဋိေဒသနီ သိကၡာပုဒ္
ျဖစ္ေပၚလာပုံမွာ ဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျမိဳ႔မွာ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူစဥ္တြင္ သဒၶါတရားအလြန္အင္မတန္မွထက္သန္ေသာ ရဟန္းမေလးတစ္ပါးရွိခဲ႔ေလ၏။ သူမသည္ ဆြမ္းခံလွည္႔လည္၍ ရရွိလာေသာဆြမ္းကုိ မိမိတုိ႔သာသနာအေနႏွင္႔
အစ္ကုိၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားဆြမ္းခံၾကြသည္ႏွင္႔ၾကဳံလွ်င္ လွူဒါန္းပူေဇာ္ေလ႔ရွိ၏။
တခ်ိဳ႔သံဃာေတာ္မ်ားသည္ကား အမ်ိဳးသမီးရဟန္းမေလးကုိသနား၍
အလွူမခံပဲ ပယ္ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ အခ်ိဳ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားက သူမအတြက္လည္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေလာက္။ မိမိလည္းမွ်တရုံမွ်ခြဲေ၀ခံယူကာ စာနာစိတ္ထားၾက၏။
သုိ႔ေသာ္ မဟာေလာဘကုမၼာရ အလုိၾကီးေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင္႔ဆြမ္းခံအျပန္မွာေတြ႔လွ်င္ကား ဆြမ္းသပိတ္တစ္လုံးလုံး
အလွူခံယူေဆာင္သြားၾက၍ သူမမွာ ဆြမ္းမစားရသည္႔ရက္မ်ားလည္း ရွိခဲ႔ေလသည္။
ထုိရဟန္းမေလးးကေတာ႔ မိမိအသက္ ၊မိမိက်န္းမာေရးကုိပင္ ပဓာနမထားပဲ ရသမွ်ဆြမ္းဆြမ္းဟင္းတုိ႔ကုိရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိသာ ေပးလွူျမဲျဖစ္သည္သာတည္း ။
ဤသုိ႔ျဖင္႔ တစ္ေန႔ဆြမ္းခံမွအျပန္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဆြမ္းခံလွည္႔ေနသည္ကုိျမင္လွ်င္ ''အရွင္ဘုရား ဆြမ္းအလွုခံေတာ္မူပါ'ဟု
ဖိတ္မန္လုိက္ရာ ထုိကုိယ္ေတာ္ကလည္း ႏွစ္ခြန္းမေလွ်ာက္ထားလုိက္ရေပ။
''ေကာင္းၿပီ ငါ႔ႏွမ''ဟု ဆိုကာ ဆြမ္းကို အကုန္လံုး ခံယူလုိက္ေလ၏။ ထိုရဟန္းမေလးမွာလည္း မြန္းတည့္အခ်ိန္ နီးလတ္ရကား ဆြမ္းခံလွည့္လည္ျခင္းငွါ မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ ဆြမ္းမစားလုိက္ရရွာေတာ႔ေပ။
ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၌လည္းထုိနည္းတူစြာ ထုိကုိယ္ေတာ္မွပင္ ရဟန္းမေလးရသမွ်ကုိ အကုန္သိမ္းၾကဳံးအလွူခံသြားျပန္သျဖင္႔ သူမမွာ ဆြမ္းမဘုဥ္းရရွာေတာ႔ပဲ ေနခဲ႔ရျပန္၏ ။ဤသုိ႔ျဖင္႔
ေလးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔၌ကား ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းဒဏ္ကုိ မည္သုိ႔မွ်အန္တုႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ႔ပဲ ျမိဳ႔အ၀င္လမ္းမေပၚသုိ႔ တုန္တုန္ရီရီျဖင္႔ ဆြမ္းခံထြက္ခဲ႔ရရွာေတာ႔၏။
ထုိစဥ္မွာ ျမင္းရထားလုံးတစ္စီးသည္လည္း ခရီးရင္ဆုိင္မွ ဘဲလ္ကုိ အဆက္မျပတ္တီးလွ်က္ “ေဘးကုိ ၊ေဘးကုိ”ဟု ေအာ္ဟစ္လမ္းေတာင္းကာ တလၾကမ္းေမာင္းႏွင္လာ ရဟန္းမေလးလည္း အားယူျပီး လမ္းေဘးသုိ႔ ေရွာင္လုိက္ရေတာ႔၏။ ျမင္းရထားျဖင္႔မထိခုိက္မိလုိက္ေသာ္လည္း ဆြမ္းမစားရသည္မွာ ေလးရက္ဆက္တုိက္ပင္ရွိျပီျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ မဟန္ႏုိင္ေတာ႔ပဲ မူးေမ႔လဲက်သြားေတာ႔၏။
ထုိျမင္းရထားေပၚမွာစီးနင္းလုိက္ပါလားသူကား ထုိျမိဳ႔႔မွ သူေ႒းတစ္ဦးျဖစ္ရာ ရထားေမာင္းသမားကုိအျမန္ရပ္ခုိင္း၍ ရဟန္းမေလးအား ခ်က္ခ်င္းသြားေရာက္ျပဳစုကာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္ေလေတာ႔၏။
ထုိအခါ ထုိရဟန္းမေလးက သူေ႒းရထားနဲ႔တုိက္မိသြားလုိ႔ လဲက်ရတာမဟုတ္ပါေၾကာင္းနဲ႔ ဆြမ္းမစားရသည္မွာေလးရက္ပင္
ရွိျပီျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အားျပတ္လဲက်သြားရပါသည္ဟု ေျပာဆုိေသာအခါမွ ထုိရထားလုံးျဖင္႔ပင္ မိမိေနထုိင္ရာ အိမ္ေတာ္သုိ႔ပင္ေဆာင္ကာ ဆြမ္းဆက္ကပ္လုိက္ရေလေတာ႔၏။
သုိ႔ေသာ္ ထုိသူေ႒းၾကီးမွာ ဆြမ္းမစားရတာေလးရက္ပင္ရွိျပီျဖစ္ေသာ ထုိရဟန္းမေလးကုိလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာကရုဏာသက္မိ၏။ ထုိရဟန္းမေလးထံမွ ရရသမွ်ဆြမ္းဆြမ္းဟင္းတုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္အကုန္ခံယူသြားေသာ ကုိယ္ေတာ္ကုိလည္း စိတ္တြင္းမွ သေဘာမက်ႏုိင္ပဲျဖစ္ေနေတာ႔၏။ ထုိအေၾကာင္းကုိ အျခားရဟန္းေတာ္တုိ႔အားေလွ်ာက္ၾကားရာမွ ဘုရားရွင္ေတာ္ထံ သတင္းေပါက္ၾကားသြားေတာ႔၏။
ဘုရားရွင္သည္ ထုိဆြမ္းကုိေလးရက္တုိင္တုိင္အကုန္အလွုခံယူလုိက္ေသာ ဦးေလာဘကုိေခၚယူကာ “ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းမုိ႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ဆြမ္းကုိခံယူရသလား”ဟုေမးျမန္းေတာ္မူရာ ထုိရဟန္းမွ မည္သုိ႔မွ်မေတာ္စပ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ-
ေဆြမေတာ္မ်ိဳးမစပ္ သူတုိ႔သည္ ရင္းႏွီးၾကြမ္း၀င္သူမ်ားမဟုတ္ၾက၍
ျပည္႔စုံသည္ မျပည္႔စုံသည္ တစ္စုံတစ္ရာေလွ်ာက္ထားၾကမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ။ မိမိသည္ ထုိသူစိမ္းတစ္ရံျဖစ္ေသာ ဘိကၡဳနီမထံမွာ ဆြမ္းကုိခံယူျခင္းသည္ သီတင္းသုံးေဖာ္အခ်င္းခ်င္း မညွာတာ မငဲ႔ကြက္ရာေရာက္၍ လုံး၀မသင္႔ေလွ်ာ္ေၾကာင္း ျပစ္တင္ရွဳံ႔ခ်ေတာ္မူ၍ -
ရဟန္းေတာ္အားလုံး ေဆြမ်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ ေတာ္စပ္ျခင္းမရွိေသာ ရဟန္းမထံမွ ဆြမ္းအလွဴမခံရ ။ခံယူမိေသာရဟန္းအား ပါဋိေဒသနီယအားပတ္သုိ႔ သင္႔ေရာက္ေစ…ဟု ၀ိနည္းစည္းကမ္းကုိ တင္းၾကပ္စြာ ထုတ္ျပန္ေတာ္မူခဲ႔ေလသည္။
……………………………………………………………………..
အထက္ပါ ၀တၳဳေၾကာင္းကုိေထာက္ဆၾကည္႔ပါက ထုိရဟန္းမေလးမွာ မိမိမွာ ပုိလွ်ံလုိ႔လူဒါန္းသည္မဟုတ္ပဲ ။မိမိဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ရမည္႔ဆြမ္းေဘာဇဥ္ကုိပင္ မစားပဲ အငတ္ခံကာ လွူဒါန္းခဲ႔တာကိုေတြ႔ရမည္ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင္႔ပင္ ဘုရားရွင္ေတာ္က ဆြမ္းေဘာဇဥ္တုိ႔ကုိေပးလွူသူသည္ ဇီ၀ိတဒါန အသက္ကုိပင္ေပးလွူသည္မည္ေၾကာင္း တုိက္ရုိက္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။
ဤကဲ႔သုိ႔ေသာ ဒါနမ်ိဳးသည္ ဒါနသာမန္မွ်သာမဟုတ္မူ၍ ဒါနပရမတၳ မိမိ၏ အသက္ကုိပင္ စြန္႔လြတ္ကာ လွူဒါန္းသည္မည္ေၾကာင္းကုိလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ၾကရမည္ျဖစ္၏။
ဆုိလုိသည္မွာ မိမိမွာပုိမွ လွ်ံမွ လွူဒါန္းသည္ဆုိက အပုိလွ်ံအပယိကကုိလွူဒါန္းျခင္းျဖစ္၍ ဒါန/ဓနပရိစၥာဂ မွ်သာ။
မိမိကုိယ္တုိင္သုံးေဆာင္ခံစားရမည္ကုိပင္ မစားမေသာက္ေတာ႔ပဲ စြန္႔လွူလုိက္ပါက ဒါနပရမတၳပါရမီအရာေျမာက္ကာ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂအဆင္႔အတန္းသုိ႔ပင္ ဆုိက္ေရာက္သည္ဟူ၍ပင္။
...........................................................
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္ )
လကၤာအရွင္(မုံရြာ)
No comments:
Post a Comment