ဗာရာဏသီၿဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးစုိးစံသည္။ ဘုရားအေလာင္းသည္ ကာသိရြာတြင္ ပုဏၰားမ်ိဳး၌ၿဖစ္ကာ ရေသ့၀တ္ျဖင့္ ပဒုမၼာၾကာအုိင္တစ္ခုကုိ အမွီၿပဳေနထုိင္ေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ပဒုမၼာၾကာအုိင္သုိ႔ဆင္းကာ ၾကာပန္းတစ္ပြင္႕အားနမ္းရွုေနစဥ္ “ဤသုိ႕နမ္းရွုၿခင္းသည္ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကုိခုိးယူေသာ ရနံ႕သူခုိးစာရင္းထဲတြင္ပါ၀င္သည္” ဟူေသာ အသံကုိၾကားလုိက္ရေလသည္။
ရေသ႕သည္ အသံလာရာဆီသုိ႔ ၾကည့္လုိက္ရာ သစ္ပင္၏ ပင္စည္ၾကားတြင္ ရပ္ေနေသာ နတ္သမီးတစ္ပါးကုိ ေတြ႔ရလုိက္ရာ ရေသ႔က “နတ္သမီး ငါသည္သင့္ၾကာပန္းကုိ ယူလည္းမယူ၊ ခ်ိဳးလည္းမခ်ိဳး၊ အေ၀းမွေန၍ရနံ႔ကုိ နမ္းရုံမွ်သာ ၊အဘယ့္ေၾကာင့္ ငါ့အား ရနံ႔သူခုိးဟု စြပ္စြဲရသနည္း” ဟု ေမးလုိက္သည္။
ထုိအခို္ကမွာပင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ ၾကာကန္ထဲဆင္း၍ ၾကာစြယ္မ်ားကုိတူးၿပီး ၾကာပန္းမ်ားကုိခ်ိဳးယူသြားေလသည္။ နတ္သမီးသည္ ထုိေယာက္်ားအေပၚ၌ကား မည္သုိ႕မွ် စကားမဆုိလုိက္ေပ။
ရေသ့က “အသင္နတ္သမီးသည္ ၾကာစြယ္မ်ားကုိတူးၿပီး ၾကာပန္းမ်ားကုိ ခ်ိဳးယူသြားေသာ ထုိေယာက္်ားအေပၚ၌မည္သုိ႔မွ် မဆုိမူ၍ အဘယ့္ေၾကာင့္ အေ၀းမွသာရနံ႔ရွုေသာငါ့အား ရနံ႔သူခုိးဟု စြပ္စြဲရဘိသနည္း” ဟု ေမးၿမန္းရာ နတ္သမီးက “ထုိေယာက္်ားသည္ တံေတြးက်င္ၾကီးက်င္ငယ္တုိ႔ျဖင့္ လိမ္းက်ံေသာ ႏုိ႔ထိမ္းကၽြန္မ၏အ၀တ္ကဲ့သုိ႔ မေကာင္းမွုတုိ႔ၿဖင့္ လိမ္းက်ံထားၿပီးသူၿဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ေၿပာစရာတစ္စုံတစ္ရာမရွိေတာ့ေခ်။ စင္ၾကယ္ၿခင္းကုိရွာေဖြေနေသာ သင့္အဖုိ႔ကား သားၿမွီးဖ်ားမွ်ရွိေသာ မေကာင္းမႈကေလးသည္ပင္ မုိးတိမ္ပမာ ထင္လြယ္ၿမင္လြယ္ရွိေပ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ဆုိသင့္၍ ဆုိရၿခင္းသာၿဖစ္သည္” ေၿပာၾကားလုိက္ေလသည္။
ရေသ႕လည္းသေဘာေပါက္သြားကာ “အသင္နတ္သမီး ေနာက္ေနာင္ ငါ့တြင္အၿပစ္ေတြ႕ရလွ်င္ ဆုံးမစကားေၿပာၾကားႏုိင္ပါသည္”ဟု ဖိတ္မံလုိက္ရာ နတ္သမီးက “ငါသည္သင့္ကုိမွီ၍ အသက္ေမြးေနရေသာ အမႈထမ္းမဟုတ္ေပ၊ သုဂတိဘ၀ကုိရႏုိင္သည့္ ေကာင္းမႈမ်ားကုိ သင့္ဘာသာ သိရမည္” ဟုေၿပာဆုိၿပီး ထုိေနရာမွထြက္ခြါသြားေလသည္။
(သိဃၤပုပၹဇာတ္)
No comments:
Post a Comment